For Your Eyes Only LEZERS TOP 2016

Beste filmliefhebber,

Jullie oordeel is geveld.

Het jaarlijks terugkerend thema; de kleine spijtbetuiging, "..weer weinig films gezien". Dat is helemaal niet nodig, gezinnen en banen zijn tijdvreters. En bioscopen vereisen babysitters, fietstochten, late avonden en regenjassen, als je pech hebt.
De online media bieden de drukke dertiger of veertiger redding. Een fenomeen dat tegelijk opkwam met de renaissance van de (mini-)serie. Gewend als we waren aan eindeloze sit-coms, zijn de series van tegenwoordig spannender, verslavender en hebben superieure productiekwaliteit op de koop toe. De belangrijkste reden is dat ze, net als film, centrale verhaalboog hebben. Zoals dat in vroeger tijden ook al goed werkte voor: Flash Gordon, Roots en Twin Peaks.

Het serie aanbod is ook zo enorm, wie heeft er nog tijd om ook die slechte Hollywood films bij te houden? Maar de bioscoopbezoeker wordt beloond. In de beperking toont zich pas de meester, luidt het gezegde. Een filmmaker wordt uitgedaagd om binnen twee uur te doen wat in een serie wordt uitgesmeerd over acht uur. Namelijk een afgerond verhaal vertellen via karakterontwikkeling, plot, beeld en geluid. Dat kost je maar één avondje uit, als je de nieuwste films kijkt zonder je te begeven in de illegaliteit. Vergelijk dat eens met al die binge sessies die je hebt gedraaid, omdat je zo nodig seizoen 4, 5 en 6 van Dexter moest afkijken.

Het Oscar genomineerde Toni Erdmann zal ook als 11-delige serie werken. Zoals in Mad Men kan de knoop van Ines' werkstress nog geraffineerder worden uitgeplozen. En elke aflevering leiden de strapatsen van vader Winfried tot gekkere situaties. Maar zou de kernboodschap krachtiger zijn? De catharsis (of niet) van de hoofdpersoon kan eigenlijk maar één keer worden opgediend. Geef mij maar twee uur en veertig minuten ingedikte vertelkunst.

Een ander terugkerend thema is de zoektocht naar inspirerende filmposters. Uiteraard nemen we een kijkje bij Peter Stults. Dit jaar castte hij David Bowie in Jodorowsky's Doctor Strange en verplaatste de hele Marvel hype naar de jaren tachtig. Maar hij maakte ook een prachtige jaren zestig poster van J.P. Melville's The Nice Guys.
En ondanks de onontkoombare Star Wars series was ik erg gecharmeerd van deze Star Wars album covers. Het is een klein beetje off topic, maar toch leuk om Carrie Fischer nog even op een Fleetwood Mac album terug te zien.
Een andere verzamelplek van mooie alternative truth filmposters is de Poster Posse. In het kader van het onlangs overlijden van de grote John Hurt is dit eerbetoon aan Alien - 35 jaar misschien wel op zijn plaats.

Remco te E.L. in V.

Top
Arrival

Beste and mooiste film van het jaar

Beste vermaak van het jaar

Spannendste film van het jaar

Intrigerendste film van het jaar

liefhebber van alle andere Bourne movies, inclusief die zonder Matt Damon, maar deze boeide absoluut niet. Jammer, want de verwachtingen waren hooggespannen

Pekko te A.

Ja ja, ik doe deze keer mee!

Prachtig.

Beek te S.

Top
1. The Revenant

Rauw en beklemmend. Weer een indrukwekkende filmklassieker met DiCaprio in de hoofdrol.

Jennifer Lawrence weet het waargebeurde verhaal van Joy Mangano overtuigend naar haar hand te zetten.

Dit derde deel vond ik boven verwachting vermakelijk.

Gezien in Aken (Duits nagesynchroniseerd). Marvel Comics verfilming met Benedict Cumberbatch. Prima entertainment waarbij ik alleen afhaakte bij de scenes in de 'galaxy' vanwege een wel erg hoog fantasy gehalte.

James Franco als eigenzinnige millennial millionair speelt de weirdo in dit 'Meet the parents'-achtige verhaal (geen toeval: regie John Hamburg en productie Ben Stiller!). Een wat tegenvallende comedy in mijn ogen. Daar kon zelfs een verrassingsoptreden van Kiss geen verandering in aanbrengen.

Fragmentarisch opgebouwde documentaire, waarin een Nederlands gezin met kinderen een aantal jaren de wereld rondtrekt om verhalen en wijsheden op te zuigen van de zogenoemde 'Earth Keepers'. Dit levert de vader en moeder een aantal interessante inzichten op over het vinden van het ware pad, leiderschap en het belang van het aangaan van een verbinding met de natuur. De docu is echter niet krachtig genoeg om de gemiddelde kijker hier in mee te kunnen nemen

Verder vorig jaar eindelijk aan 'House of Cards' op Netflix begonnen (inmiddels halverwege serie 2).

M10 te U.

Met liefde

Robert te T. in C.

Voor al mijn fans

Om de kleuren, om de charmant amateuristisch gezongen en gedanste nummers en om de magie. Er had alleen meer jazz in gemogen..

steengoede Viggo in knappe film onder andere over de vraag of afgezonderd van de maatschappij een geestelijk gezonde ontwikkeling als kind mogelijk is

Mooi liefdesverhaal in bijzondere en actuele context

Over de sociale determinanten van criminaliteit en liefde in een macho wereld

Talloze slechte films gezien dit jaar op kleine vliegtuigschermpjes en netflix maar die bespaar ik jullie.

Tom te A.

88 films dit jaar, veelal middenmootjes.

No particular order.

Krispijn te B. in D.

Elk jaar weer die druk van het FYEO lijstje... Ik heb het mezelf makkelijk gemaakt, door nauwelijks iets te zien in 2016. Ook weer opgelost. Mijn top 5, oftewel alles dat ik wèl gekeken heb, met excuses voor het hoge gehalte aan TV series.

Het hackers-drama dat geprezen werd om z'n realistische weergave, door de vakpers en indirect ook door de Nieuwe Leider: "I mean, it could be Russia, but it could also be China. It could also be lots of other people. It also could be somebody sitting on their bed that weighs 400 pounds, OK?" Gelukkig voldoet Elliot Alderson niet helemaal aan dat beeld van een huis, tuin en keukenhacker, 2016 bracht ook eye candy.

Om een of andere reden heb ik TBL pas vorig jaar gerate op IMDB, dus mag ie van mij mee in de lijst. Verder valt er niet zoveel over te zeggen dat nog niet eerder gezegd is. Behalve dan misschien dat het jammer is voor The Big Lebowski zelf dat hij de Nieuwe Leider niet meer heeft kunnen meemaken...

Wat begint als spannend en leuk-om-naar-te-kijken-want-vleugje-eigen-jeugdsentiment, zakt in de latere afleveringen uit dit seizoen in als een voortijdige uit de oven gehaalde soufflé. Het mysterieuze, onverklaarbare wordt vanaf ± E06 ingeruild voor het afraffelen van verhaallijnen (een paar zijn overigens gewoon helemaal vervallen), waarbij het voor mij als leek net lijkt, alsof er net niet voldoende budget meer was voor de special effects. Puik acteerwerk van vrijwel de gehele jonge cast. Benieuwd wat de Duffers in S02 uit de kast halen.

Een portret van The Watermelon Woman, een zwarte, lesbische vrouw die in de jaren 20 en 30 bescheiden furore maakte in en rond Philadelphia. De film die ik dit jaar wèl in de bioscoop zag (Kino International, ter gelegenheid van de 20e verjaardag van de film), in gezelschap van de vrolijk gekke regiseusse, Cheryl Dunye.

De knakenflick van 2016, het treurige gevolg van het volgen van Netflix' algoritme en een portie verveling.

Marlous te A.

En er dan weer achterkomen dat ondanks de goede voornemens het qua aantal bezochte films het toch weer een schraal jaar is geworden. Heb gewoon zelfs m'n Movieskaart niet vol gekregen... Op naar een betere poging dit jaar. Gelukkig nog wel mn lijstje kunnen samenstellen:

De stiekeme gniffelglimlach op vaders gezicht zorgt voor de perfecte subtiliteit waardoor je wel van die man moet houden. Daarbij nog nooit zo hard stuk in gegaan in de bioscoop over een verjaardagsfeestje!

Once again an eye-candy movie! Wijze levenslessen in een indrukwekkende animatie met een deken van melancholie en heldendom

Al bij de eerste scene bedacht ik me: je zou de set van deze film maar mogen bouwen!! Zowel het armzalige circusleven van het platteland als de glamour van het Parijse theaterleven zijn echt "kwijlend" mooi weergegeven.
Al is het soms wel iets te dik erop gelegd, maar het verhaal schuurt langs de randen van publiekelijk vermaak en het aanwezige rascisme.
Extra impact doordat ik later in Parijs in 'Musée de Montmartre' voor een foto kwam te staan van de echte Rafael Padilla en Footit. Ben toch even gaan kijken waar hun circus destijds heeft gestaan en dan baal je toch even dat je niet kunt tijdreizen...

bizar hoe voorvechtster voor openheid over AIDS, Madonna, gewoon een heel team dansers had die er voor een groot deel zelf aan bleken te lijden zonder dit te durven uiten (een van de dansers laat zich hier zelfs in deze docu pas over uit!). Mooi, maar ook schrijnend kijkje achter de schermen van de achter de schermen film 'In bed with Madonna'.

Niet meteen echt mijn type film en had ook echt nooit gedacht dat de zoveelste film over Bridget haar leven uberhaupt wat zou voorstellen: hoeveel cliché's kun je in n film proppen? Maar aangezien een vriendin me meevroeg ben ik gegaan. Alhoewel je alle voorspelbare grappen al vooraf zou kunnen uittekenen, was ik verbaasd hoe het dan toch lukt in de lach te schieten (ja, inderdaad, bijna tegen mijn wil in!). Dat vind ik knap, serieus, dus flinke pet af voor Renee (en de makers)!

Tja... Ik heb geloof ik wat gemist. Ik ben bij uitstek een sucker voor dit soort 'out-of-the-box-we-durven-wat-anders-te-doen' films, maar ik heb het hosanna gevoel bij deze film niet. Ja absoluut een hele goede rol voor Emma Stone, de sets zijn top en het is echt een cool idee, maar het enige wat ik steeds dacht: je kunt qua zang&dans scenes niet tegen Fred Astaire, Gene Kelly en Ginger Rogers op. Dus als je daar niet bij in de buurt komt (men noemt het een ode aan de oude Hollywoodfilms), doe het dan niet. Die scenes deden mij gewoon een beetje pijn aan de ogen. Maar daar ben ik geloof ik de enige in... misschien toch nog maar eens opnieuw kijken dan?

Bollers te A.

Top
• The Neon Demon    (Nicolas Winding Refn)

Vreemde filmervaring. Gedurende de film schoot het al door mijn hoofd: "Is dit nou goed of slecht?"
Meisje van 16 komt aan in LA en is al snel een sensatie in de mode industrie, waar een complete obsessie heerst voor een jeugdig en beeldschoon uiterlijk. De rest telt niet mee. De haat en nijd onder de modellen is ronduit schokkend. Visueel is het genieten geblazen met deze film, maar hij heeft (bewust) weinig inhoud, net als de modewereld zelf. Een vernieuwende film die helemaal past in deze tijd. Ik neig toch naar een klein meesterwerk.

Tarantino maandenlang op 70 mm in Eye. Eindelijk zien we weer wat van de Pulp Fiction glorie terug.

Prachtige animation over het leven vol met symboliek.

Verhoeven is de baas. Als je zo uit je comfortzone durft te stappen, je gevoel volgt door de film niet in de VS maar in Frankrijk te schieten, dan gebeuren er mooie dingen.

Overweldigende filmervaring die je zo meesleurt in de Rocky Mountains van de 19e eeuw. Ik kan de kou nu nog voelen. En Tom Hardy is altijd cool.

Heerlijke roadmovie die veel zegt over het Amerika anno nu.

Dit was het gewoon allemaal net niet. De film wil heel graag het gevoel en de humor van The Big Lebowski en Boogie Nights oproepen, maar dan te geforceerd. Als je dat doorhebt, dan is geen enkele grap leuk meer.

Barbara te A.


Top
1. La la land

Mijn liefde voor Gene Kelly films komt naar boven. Ik werd in een andere wereld meegenomen.

Een reflectie film om stil te staan bij!

Mooi om te zien hoe je je eigen koers van varen in de wereld die er en hoe je daar soms de verbinding ook verliest.

Film die ook ook gaat over relaties, en echt vastpakken.

Iedereen was te oud geworden.

Harley te U.

Top
1. Krigen

Wij waren ook in Afghanistan, maar voor een indrukwekkende film over de gevolgen van gemaakte keuzes moeten we toch naar Denemarken. Kasper Juul in een rol, die hem als een legertenue past.

Het klassieke Romeo en Juliet sprookje in een Brussels decor. Rauwer en minder hoopgevend dan zijn Amerikaanse evenknie.

Vergeet nooit dat het gewetenloze kapitalisme de crisis veroorzaakte. Daarvoor blijven films nodig.

Enigszins over de top, maar wel zeer sfeervolle film. De tweede Belg in het lijstje en dan sla ik Belgica over (die op basis van de muziek zeker een plaats zou verdienen).

Typisch Amerikaanse film, maar het werkt. En dat ondanks Tom Hanks.

Geen idee meer waar het over ging. Ben halverwege afgehaakt..

Guus te A.

2016. 2016. Nu nog zonder het bijvoeglijke naamwoord dat later in alle geschiedenisboeken zal staan (Fucking 2016, dat bijvoeglijke naamwoord ja). Een year's worth Nederlandse cinema gezien, niets daarvan is te vinden in top of flop. Mind over matter: you see, we don't mind and you don't matter. Anyway, drie docu's in de top elf, whadduzzitallmean? Veel tegenvallers dit jaar, de floplijst puilde weer uit, de broekriem aangehaald tot de gebruikelijke vijf. Verrek, ik zie het nu pas: maar één Hollywoodfilm in de toplijst!

Yeah baby, Cinema! Vlammende cast (Fiennes steelt momenteel alles waar ie in zit, zie ook Hail Ceasar, geen toptienvermelding voor de Coens dit jaar, zeer uitzonderlijk). Volwassen vertelling over mensen met modderige harten, overdonderend verbeeld.

Boefje Verhoeven regisseert op z'n 78ste vlekkeloos een ontregelend verhaal over een ontregelende vrouw (de voortreffelijke Huppert). Freud heeft het nakijken met deze dynamische psycho-seksuele knaller. Krafft-Ebing ook.

Huilen, huilen, huilen. Tegelijk geslepen en genereus, ik behoorde helemaal tot de crowd die de filmmakers wilden pleasen. En Stallone is gewoon heel erg goed in deze Rocky 7.

Monumentaal, overdreven boeiend werk over de USA, over roem en ras en recht.

Ik mis rock 'n' roll, don't you? Twee broers uit Manchester met rock 'n' roll dromen en werkelijk talent beginnen een bandje, met de wat suffige naam Oasis. Supersonic focust zich op de juiste anni mirabiles, de Gallaghers zijn openhartig en zonder zelfmedelijden, een onverwachte favoriet deze documentaire.

Schrader doet Edward Bunker, Willem Dafoe is een aandoenlijke psycho en Nicolas Cage is in geweldige Elvis form, what's not to like?

Vanwege een seksuele neurose laten de Democraten een verder consciëntieuze politicus hard vallen. Waarom Trump? Daarom Trump. En na deze docu heb ik talkshows taboe verklaard.

Zeer vermakelijke horrorwestern, spannend en niet ongrappig, Zahler heeft de dialogen van William Goldman bestudeerd. Kurt Russel wordt zoveel sterker ingezet dan in The Hateful Eight (Tarantino bleef dit jaar net buiten de flop 5)

Drie kwartier topcinema, de acteerprestatie van het jaar (Sandra Hüller), twee uur verveling, voldoende voor de toptien. En Whitney Houston ontroerde me opeens, wanneer gebeurt dat nou?

Een herkenbare aanvulling op Jensens oeuvre als regisseur, vrolijk Europees gegrimlach, de Denen doen alles gewoon beter (en hebben Mads Mikkelsen, dammit).

Te interessant om buiten de jaarlijst te houden. Damn die Jump en Wheatley met hun te intrigerende, frustrerende, orakelende, gekmakende films!

Ah, de Hollywoodfilms, hier zijn ze (en I, Daniel Blake telt keihard als Hollywood)

Sequels die een eersteling bevuilen, je hebt ze.

Dit had werkelijk iets kunnen worden. Shit, who am I kidding.

En nog een favoriete held naar de gallemiezen.

Dit is ook een goeie, een sociaal-realistisch drama dat zich tegen de verzorgingsstaat keert en voor de vrije markt kiest.

Geld, we lijken het alleen miljonairs te gunnen. Nare, nare film.