Uit: 2001, Frankrijk
Regie: Jacques Audiard
Met: Vincent Cassel, Emmanuelle Devos, Bernard Alane, Olivia Bonamy, Olivier Gourmet, Olivier Perrier, Céline Samie, David Saracino
Synopsis: De slechthorende kantoormedewerkster Carla heeft weinig contact met haar collega's en leidt een teruggetrokken leventje. Wanneer ex-bajesklant Paul als assistent voor Carla gaat werken, ontstaat er een band tussen de twee outcasts. Zij besluit hem voor haar karretje te spannen maar Paul heeft zo zijn eigen plannen met haar.
Niet alleen won het script van Sur me Lèvres een César in 2002 ook Emmanuelle Devos won een César voor haar rol als Carla. Maar zij is niet de enige die het kijken naar deze film de moeite waard maakt. Frankrijk is rijk aan acteurs dankzij het beschermde filmklimaat en de vele films die daaruit voortvloeien. Zo is bijvoorbeeld Olivier Gourmet óók een geliefd acteur van de gelauwerde broertjes Dardenne (Rosetta, Le Fils). Maar de onmiskenbare ster van de Franse cinema op dit moment moet toch Vincent Cassel zijn. Met zijn zevenendertig jaar heeft hij al een rijke filmcarrière achter de rug. Zodra er een grootse, spectaculaire of intense productie in de steigers staat, belandt hij op de shortlist. Zo speelde hij sinds begin jaren negentig in films als; La Haine, Dobermann, Le Pacte des Loups en Irréversible. Al deze films krijgen extra lading dankzij zijn intense aanwezigheid, zijn natuurlijke spel en zijn vreemd lompe maar toch aantrekkelijke hoofd met veel ruimte tussen de ogen. Hij is Vin Diesel maar dan met charisma en acteertalent en doet daarmee een beetje denken aan Frankrijks actieheld van weleer, Jean-Paul Belmondo. Dit jaar komt de film Blueberry van Franse camera-virtuoos Jan Kounen uit met Cassel in de hoofdrol. Dat is pas een stripverfilming om naar uit te kijken. Het wordt steeds ondenkbaarder dat deze man in dit soort kleinere, subtiele films als Sur mes Lèvres speelt maar hij doet het toch en gelukkig maar.
Sur me Lèvres is een genot om naar te kijken, dankzij haar acteurs maar ook de andere productie facetten mogen er zijn. Er is een mooie score van Alexandre Desplat. Daarbij is de film prachtig geschoten met een gevarieerd palet aan posities waarbij mooie voyeuristische close-ups van bijvoorbeeld een paar handen niet worden geschuwd. Audriard en zijn cameraman Mathieu Vadepied experimenteren ook met de kadrering waarbij we meekijken door verrekijkers, langs gordijnen en door een gat in een kofferbak. Dit zijn geslaagde opnamen met aangename fade- outs. Een lust voor het oog dus, te meer daar het door de Franse niet-geschuwde ultra-geweld naar hartelust wordt ingezet. Cassel’s hoofd lijkt dan bij uitstek geschikt om op los te beuken, daarbij moet gezegd worden dat dit geweld stukken onschuldiger is dan in Irréversible. Het enige waar op af te dingen valt is eigenlijk de plot. Er zitten een paar zijwendingen in die niets lijken toe te voegen. Zoals Paul’s suïcidale reclasseringsagent wiens vrouw vermist is. De heftige thema’s die in dat subplot zitten gepropt werken daarom averechts. Ook is de montage af en toe niet te volgen. Er wordt naar voor en achter in de tijd geschakeld waarbij niet meer duidelijk is of de personages zich in een spannende situatie bevinden of dat het gevaar net geweken is. Maar over het geheel is er spraken van een degelijke opbouw waarbij Carla’s en Paul’s leven steeds verder verstrengeld raken en uitmonden in een spannende thrillerachtige finale met een paar mooie wendingen.
Beste lieden,
de afgelopen weken zijn er natuurlijk films bekeken, onder andere op het Festival van de Fantastische Film (The Eye) in Amsterdam. Het toeval wil dat de films die ik wilde recenseren alle uit een ander jaar stammen. Daarbij is de oudste van het drietal de absolute aanrader en in ieder geval nog in Amsterdam te zien en de nieuwste niet erg sterk en zal waarschijnlijk -ik zag het in Aarhus maar het werd ook vertoond tijdens Rotterdam Filmfestival 2003- alleen in de videotheek terug te vinden zijn.
VW