La vida tiene sus maneras de enseñarnos. La vida tiene sus maneras de confundirnos. La vida tiene sus maneras de cambiarnos. La vida tiene sus maneras de asombrarnos. La vida tiene sus maneras de herirnos. La vida tiene sus maneras de curarnos. La vida tiene sus maneras de inspirarnos.
Uit: 2001, Mexico
Regie: Alfonso Caurón (Children of Men)
Cast: Maribel Verdú, Gael Garcia Bernal, Diego Luna
LePaulski
Voor de prijs van een filmticket kan je deze zomer een heel eind komen. Y Tu Mama Tambien is een ode aan het Mexicaanse landschap en volk. Julio en Tenoch zijn twee hitsige jongens die de mazzel hebben om samen met een bloedmooie, wereldwijze dertigjarige vrouw op weg naar het denkbeeldige strand van Boca del Ciel te gaan. Onderweg komen ze zichzelf behoorlijk tegen. De reis wordt begeleid door een swingende soundtrack en door een erg alwetende verteller. Deze sleurt je op gezette tijden uit de film voor achtergrondinformatie; over hoe de familiebanden van de hoofdrolspelers eigenlijk in elkaar zitten en over een zojuist gepasseerde haarspeldbocht waar tien jaar terug een gezin om het leven is gekomen.
Zo ontvouwt zich geleidelijk de donkere ondertoon van Y Tu Mama Tambien. Niets is wat het lijkt. Niets is simpel. En vooral: niets is voor altijd. Toch blijft er altijd contact met het land en de aarde. Dat vertaalt zich in het nadrukkelijk in beeld brengen van flinke porties sex en in platte poep-, pies- en masturbatiegrappen of toespelingen over het feit dat Julio en Tenoch de luiers nog nauwelijks ontgroeid zijn. Het is zoals Brett Easton Ellis al wist te melden: There is no gravity, earth sucks.
VW
Een Mexicaanse film over twee onstuimige pubers die door een exotisch landschap hun typische roadmovie avonturen beleven? Daar lusten we in Nederland wel pap van. 'Y tu mamá también' weet goed in te spelen op de Hollandse reislust en benauwde verstedelijking. Want de kern van de film is de lofzang op het eenvoudige leven buiten de stad. Regisseur Caurón heeft een verhaal van puberale zelfexploratie handig om de eenvoud en oorspronkelijkheid van het platteland heen gegoten. De beelden van de talloze zompige barretjes langs de provinciale wegen en vervallen hotels uit het tweede deel van de film spreken meer tot de verbeelding dan de sexueel getinte stadsperikelen van de jongens in het eerste deel. De jonge hoofdrolspelers, die uit de soapwereld komen, spelen in het begin wat geforceerd maar worden steeds losser naarmate de film vordert. De climax van de film speelt zich af bij een vissersfamilie, die per ongeluk in de film lijkt te zijn beland, aan een idyllisch strand. Daar komen de werkelijkheid, de scriptconventies, Mexico en de zelfontplooiing van de jongens samen.