Uit: 2001, Frankrijk/België
Regie: Philippe Harel
Cast: Benoît Poelvoorde, Jose Garcia, Daniel Ceccaldi
Synopsis: Op een dag wordt de fanatiek wielrennende, Waalse boerenzoon Ghislain Lambert gevraagd om voor een amateur-team te gaan rijden. In dat team leert hij de kneepjes van het vak door als knecht deel te nemen aan kermiskoersen en meerdaagsen. Het grijpen naar ‘middelen’ lijkt onvermijdelijk. Als gemiddelde renner weet hij op slinkse wijze een grote koers te winnen. Het succes stijgt naar zijn hoofd en hij gaat zijn geluk beproeven als onafhankelijke prof. Nadat een schlemielige hoofdrol in een editie van de Tour de France veel publiciteit oplevert, is het einde zoek. Hij is dan op zijn top maar het plezier en de onschuld van de sport is hij dan al lang geleden gepasseerd.
Groter dan Eddie Merckx worden ze niet in België. In Nederland trouwens ook niet. Deze sportheld is groot geworden in de ultieme Belgische volkssport, Wielrennen. In deze film van regisseur Harel heeft Merckx indirect een hoofdrol zonder dat we hem vaak zien. Harel verkoos de heroïek van de sport te tonen door middel van een mindere wielergod, Ghislain Lambert. In de hoogtijdagen van Merckx doorloopt Ghislain zijn onstuimige carrière. Deze simpele ziel moet in tegenstelling tot Merckx hard knokken om maar gezien te worden in lokale rondjes om de kerk. De tragiek van deze stumper herbergt onverzettelijkheid, naïviteit en boerenslimheid. De reden waarom het cyclisme nog steeds volkssport nummer een is.
Het resultaat is echter minder bevredigend. Hoewel de vaart er goed in zit, duurt de film toch te lang. Dat komt omdat de film te veel wil laten zien. Het eerste uur is eigenlijk nog het meest amusant met de belevenissen binnen de kleine amateurploeg. Waarschijnlijk kon men niet kiezen tussen scenes en zijn deze anekdotes grotendeels bewaard gebleven. Maar tegelijk is het een soort epos geworden waarbij Ghislain ook nog een tweede leven als prof heeft, waarna we ook nog terloops getuigen zijn van zijn pogingen het leven na de wielersport zin te geven. Dit levert een eindeloze verhaallijn van anekdotes op waarin ook nog veel scènes op de vloer van het montagehok zijn achtergebleven om het geheel binnen twee uur te vertellen. Hierdoor blijven de redenen van sommige verhaalwendingen onbeantwoord.
Hoofdrolspeler Poelvoorde redt wel weer een goed deel van de film met zijn karikaturale spel dat we ook kennen uit ‘Les Convoyeurs Attendant’. Helaas weet deze regisseur weinig met zijn karakter te doen. Poelvoorde hoeft gedurende film slechts drie gezichtsexpressies te hanteren; het open gezicht van een naïef groentje, het verbeten gezicht van een onbegrepen genie, en de gelaten trekken van een door-het-leven-ingehaalde ex-topsporter. Dan moet de film zijn komische momenten ook nog hebben van zijn plooibaar gezicht wanneer hij voor de zoveelste keer zwaarbeschadigd de finish haalt of stijf van de dope aan de start verschijnt. Licht vermaak en eerbetoon is misschien de doelstelling geweest, gezien de liefderijke benadering van de sport en de vermogens van deze acteurs (haal ‘C’est arrivez pres de chez vous’ met Poelvoorde nog maar eens uit de videotheek) had hier toch een iets uitdagendere film ingezeten.