For Your Eyes Only part XLV




Crouching Tiger, Hidden Dragon

Regie: Ang Lee  (Hulk, Brokeback Mountain)


LePaulski

Al sinds het begin van de film is er de fascinatie van het medium met de vliegende mens. Van de eerste reizen naar de maan tot aan karakteristieke luchthouding van Superman is dit altijd nadrukkelijk en met veel bombarie gepresenteerd, maar nimmer zag vliegen er op het grote doek zo vanzelfsprekend uit. De spreekwoordelijke lichtvoetigheid van de hoofdpersonen wordt hier zo letterlijk genomen dat er over daken wordt gevlogen en naar de toppen van een woud wordt gezweefd. En dat is maar één van de grote attracties in Crouching Tiger, Hidden Dragon. Het verhaal over het gestolen zwaard van strijder Li is (in tegenstelling tot veel ander martial arts films uit bijvoorbeeld Hong Kong) voor de westerse kijker uitstekend te volgen en behandelt thema’s als adolescentie, liefde, wraak en eer in de exotische setting van het middeleeuwse China.


Wie had er gedacht dat de salonfähige, Taiwanese regisseur Ang Lee de droom had om een keer een martial arts epos te maken? Deze keuze is in de eerste plaats verrassend omdat Ang Lee een regisseur is die in zijn voorgaande films (waaronder Eat Drink Man Woman, Sense and Sensibility en The Ice Storm) iemand is die vooral een bijzondere interesse voor de menselijke kant van zijn karakters toont. En dat associeer je nou niet direct met de vele kung-fu films waar het verhaal en de karakters altijd in dienst staan van de getoonde actie. In de tweede plaats is het opvallend omdat in alle voorgaande films van Lee er bij mijn weten nooit ook maar een enkele klap is gevallen. De meeste kung-fu films worden gedraaid met een crew die het klappen van de zweep kent. Nog verrassender is wellicht het feit dat er tien Oscarnominaties vergaard zijn met een film die niet is opgenomen in de Engelse taal. De keuze om de film in Mandarijn op te nemen moet een moedige zijn geweest (want zal het financieringsproces niet hebben vereenvoudigd), maar het toont wel de vrijheid en macht aan die Ang Lee in de filmwereld heeft weten te verwerven. Laten we hopen dat hij die unieke positie nog vaak met vergelijkbare, geslaagde resultaten mag aanwenden.


LePaulski geeft ***½



VW

Een Mandarijn gesproken Kung Fu sprookje als grote kanshebber voor de Oscar ‘beste film’, ‘beste buitenlandse film’, ‘regie’ en tal van andere (technische) categorieën, dat is nog eens goed nieuws uit Hollywood! De Amerikaanse regisseur Ang Lee (The Ice Storm) begreep dat een Amerikaans gesproken martial arts film zoiets zou zijn als western waarin John Wayne zegt: “Hände hoch du Arschloch, sonnst knallst!”. Kung Fu Meester Chow-Yun Fat schenkt in dit verhaal zijn magisch groene zwaard aan meester Te. Waarschijnlijk hoopt hij het wat rustiger aan te kunnen gaan doen. Maar er is niet gerekend op de rebelse, aanstaande bruid van Te, de beeldschone Ziyi Zhang. Zij hunkert naar avontuur en is in de ban van een duivelse meesteres. Er ontvouwt zich een klassieke strijd tussen goed en kwaad, om eer en om liefde.


Op het eindresultaat valt niet zoveel af te dingen. De hoofdrolspelers zijn zeer charismatisch en kunnen het vele actiewerk goed aan. Het verhaal is avontuurlijk en romantisch, de setting (uiteindelijk) beeldschoon. Zeker wanneer een (ietwat lang uitgesponnen) intermezzo ons de liefdesgeschiedenis van Ziyi en haar roverhoofdman uit de doeken doet. Maar toch kreeg ik niet echt een warm gevoel bij de film. De premisse dat Ang Lee het Kung Fu genre verrijkt met Chinese beeldenpracht c.q. natuurschoon en Amerikaans intellect is maar deels verwezenlijkt. Mijn hooggespannen verwachtingen waren misschien helemaal niet overeenkomstig met Lee’s bedoelingen.


De meeslepende vertolking van twee oude vrienden die in stilte de kommer en kwel van hun onmogelijke liefde ondergaan, afgewisseld met een onstuimige kalverliefde van de jongste hoofdpersonen, raakt je of niet. Mij bood de film te weinig ‘hooks’ om echt in de ban te raken. De diepgang van de personages werd in dit sprookje wel gesuggereerd maar nergens echt uitgediept. Naar de voorgeschiedenis van de zo nu en dan karikaturale hoofdpersonen mogen we gissen. Maar nobele karakters zijn een goede basis voor een pakkend martial arts drama. Ware het niet dat, de alom geprezen daken- en bamboescènes ten spijt, het Kung Fu gedeelte mij tegenviel. Te snelle cuts met veel flitsend wapengekletter voorkomen dat de gevechten goed te volgen zijn. Met name in het, voornamelijk in een studio opgenomen, eerste deel. Het kunst en vliegwerk op de daken en tussen de bamboebossen is ook niet bevredigend. Traditioneel is het energieke, zwaartekracht tartende vliegwerk in de Chinese vechtfilm eerder adembenemend dan lachwekkend. Ang Lee ontneemt de scènes echter veel energie door de personages op te laten stijgen als Superman of Peter Pan. Kung Fu vereist een beheersing van kracht, balans en energie en dat is men enigszins uit het oog verloren door de acteurs in trapezes van staalkabel te hangen.


VW geeft **½






Gezien: 08-02-2001

L.s.,

In een land waar iedereen over alles een mening schijnt te hebben en het opdringen van die mening aan zijn/haar medeburgers een nationale sport schijnt te zijn geworden, wil ik mij dit keer beperken tot de onbescheidenheid jullie lastig te vallen met onze zeer subjectieve mening over een film die op dit moment in de bioscopen draait. Want ik word langzamerhand stapel dol van alle praatprogramma’s, discussieforums, duizend-en-een columns, kamervragen, achtergrondverslagen, diepteinterviews, chatgemeenschappen, speel-uw-eigen-rechtertje-en-veroordeel-uw-medeburger-spelshows, praatzieke radioDJ’s, buitenlanddeskundigen en mediageile hiphopsterren. Als je het mij vraagt, zou al die bemoeizieke ego-pus verboden moeten worden.

LePaulski, jouw Salomon’s oordeel graag



Home