Uit: 2000, USA
Regie: Tarsem Singh
Met: Jennifer Lopez, Vince Vaughn, Vincent D'Onofrio, Marianne Jean-Baptiste, Jake Weber, Dylan Baker, Patrick Bauchau, James Gammon, Pruitt Taylor Vince, Jake Thomas
Enter the mind of a killer, zo wil de hype ons doen geloven. In The Cell komen twee verhaallijnen bijelkaar. Er is het verhaal van een verknipte serial killer (Vincent D'Onofrio) die we slachtoffers zien maken maken. We worden geconfronteerd met zijn modus operandi en zijn sexuele voorkeuren. Het andere verhaal laat ons kennismaken met Jennifer Lopez die dankzij een ingenieus apperaat in de (droom)wereld van schizofrene patienten die in coma zijn geraakt kan infiltreren. Als de serial killer in zo'n coma vervalt is het duidelijk wat Jennie te doen staat om het laatste (wellicht nog levende) slachtoffer van de moordenaar te kunnen opsporen.
In the Cell wordt er niet zo heel veel verkeerd gedaan. De debuterende regisseur Tarsem Singh (van de videoclip Losing My Religion) heeft een markante, originele visuele stijl die vooral in de 'mind' scenes goed tot uitdrukking komt. Hij gaat gedurfd om met het tonen van de sexuele voorkeuren van de killer. Deze beelden hebben terecht nogal wat stof doen opwaaien, maar hadden misschien nog harder kunnen aankomen als er wat extreme hulpstukken uit het decor waren verwijderd. De sfeervolle muziek van oudgediende Howard Shore (Se7en, Silence of the Lambs) draagt bij tot een goed spanningsniveau. Toch is er iets dat steekt en dat is de bovenaan genoemde belofte. Om de mind van een serial killer te kunnen begrijpen is er wel iets meer nodig dan de simplistische psychologie die hier van de koude grond wordt gepresenteerd. Om de geest van een seriemoordenaar echt te betreden biedt een film als Henry: Portrait of a Serial Killer (1990) oneindig veel meer, zonder daarvoor fancy hi-tech apperatuur nodig te hebben.
Soms vraag je je wel eens
af wat er in andermans
gedachten afspeelt. Zou
iemand anders
bijvoorbeeld kleuren heel
anders waarnemen? Als ik
door iemand anders ogen
zou kunnen kijken, ziet
in zijn bewustzijn een
blauwe lucht er dan
opeens paars uit? Je weet
het niet. The Cell wil
hier wel een gooi naar
doen. Met nieuw geavanceerde apparatuur is een groepje
wetenschappers er in geslaagd een apparaat te bouwen maarmee men
kan doordringen tot het onderbewuste van anderen.
Kinderpsychologe Jennifer Lopez voert de eerste proeven uit door
in de gedachten van een comateus jongetje binnen te dringen en
contact met hem te maken.
Tegelijkertijd volgen we de
verrichtingen van Vincent d'Onofrio die behoorlijk
gestoord overkomt als seriemoordenaar van jonge vrouwen. Hij
verdrinkt de vrouwen in een cel om ze vervolgens met bleekmiddel
te bewerken. Vervolgens brengt hij zich, met behulp van een
SM-machine (die menig Hellraiser scène doet
verbleken), in dusdanige positie brengt dat hij een bevredigende
hand aan zichzelf kan leggen. Het is meteen duidelijk, een
moeilijke jeugd gehad. Wanneer hij gepakt wordt, is er nog
altijd één vrouw vermist. We weten dat ze ergens in een cel zit
te wachten op de verdrinkingsdood. Maar niet waar want de
psychopaat is ondertussen in een coma geraakt. Werk aan de
winkel dus voor LaLopez.
Mooi zijn, is al een zegening op zich. Het is dan ongepast om daarnaast over andere talenten te beschikken. Voor ons, fysiek minder bedeelde stervelingen, is dit zo klaar als een klontje. Daarom schieten we iemand, die zijn/haar kont kan laten verzekeren voor 330 miljoen dollar -of zijn dat slechts geruchten- en ook nog als actrice serieus genomen wil worden, het liefst bij voorbaat af. The Cell maakt ook zeker gebruik van de schoonheid van Lopez. Al komt haar welgevormde achterwerk slechts heel sporadisch in beeld. Maar The Cell gaat toch vooral over de schoonheid van gedachten, dromen en fantasieën. Als het aankomt op het verbeelden van een psychopathisch brein tovert regisseur Singh samen met zijn cameraman werkelijk fantastisch mooie decors uit zijn hoed. De film lijkt mij verre van relevant bij de voortdurende zoektocht naar de werking van onze hersenen. Maar biedt wel een kijkje in het visuele vermogen van de grijze cellen van Singh. Op de achtergrond biedt het verhaal van de speurtocht naar het laatste slachtoffer genoeg vertier om niet verveeld te raken onder al die beeldenpracht.
burgers en buitenlui,
geduld is een schone zaak. Of iets
dergelijks is de boodschap die
LePaulski vandaag aan zijn mailtje
naar mij meegeeft. Heel terecht want
het bevat ook zijn recensie van The
Cell waar wij 23 november heen zijn
geweest. Ik kan me dan ook weinig van
de gedenkwaardige avond herinneren.
Behalve dat we een kwartier na aanvang
van The Cell nog in 't Hoogt stonden
om een kaartje te kopen voor Les
Amants Criminel. Toen bleek dat deze
niet toonbaar was moesten we nog de
halve binnenstad doorsteken om bij
Catherijne een kaartje voor The Cell te bemachtigen. Vreemd
genoeg zaten we nog voor dat de film begon op onze plek. Waar
die commercials, dia-reclames, trailers en collectes al niet
goed voor zijn. Ik snap ook niet dat LePaulski daar altijd zo op
loopt te kankeren.
vrouwen en kinderen eerst...