Sinds Ceaucescu uit Roemenië is verdwenen werkt hij weer in zijn geboorteland, filmer Lucian Pintilie. Hij heeft toch al heel wat jaren films en theater gemaakt maar ik had, eerlijk gezegd, nog nooit wat hem gezien of gehoord. Het is direct opletten geblazen tijdens de eerste scènes van 'Terminus Paradis'. Politie en het leger jagen een gewapende voortvluchtige op. Door gebrekkige communicatie tussen de twee ordehandhavers worden ze beide slachtoffer van de jacht. Ook de voortvluchtige overleeft het niet. Het zou een vooruitblik naar het einde van de film kunnen zijn. Maar de film eindigt heel anders. Wanneer iemand deze scène weet te plaatsen is hij/zij meer dan welkom ons daar over in te lichten.
Mitu is een varkensboer die op een terrasje wat sjans heeft met een jong meisje. Samen beleven ze een wilde nacht en blijven bij elkaar plakken. We ontmoeten zijn halfgestoorde familie in de goede Oostblok film traditie van Kusturica. En we ontmoeten haar baas die een lokaal wegrestaurantje heeft en die ze aan zich wil binden voor zijn geld en macht (hoewel bescheiden van aard). Maar als Mitu zijn oproep voor twee jaar militaire dienst krijgt is het uit met de pret. Mitu weet zich met moeite te confirmeren naar het militaire regime. Maar berichten over verregaande plannen tussen zijn meisje en de onsympathieke, onsmakelijke wegrestaurateur doen bij hem de stoppen door slaan. Na een wraakactie komt Mitu in een gedetineerden kamp terecht. Zijn poging tot desertie herenigt hem met zijn geliefde maar heeft fatale gevolgen.
De film vertelt een mooie liefdesgeschiedenis tussen twee verschillende mensen die in elkaar een portie menselijkheid en onverbiddelijk liefde vinden in een maatschappij waar dat schaarse goederen zijn. Ook zitten er enkele leuke, filosofische fragmenten in waarin de varkensboer uitlegt waarom de mens van de varkens afstamt. Helaas is dit niet verder uitgewerkt in de film. Verder bezit het dat typisch Oost-Europese sfeertje met vreemde, schijnbaar eendimensionale bijfiguren en momenten van totale gekte. Een droog gevoel voor humor wordt sporadisch afgewisseld met bruut geweld. En ook is er plaats voor een dromerige landschap dat verwijst naar het Hof van Eden, het verlaten paradijs, waar verloren onschuld elkaar tussen het wuivend koren vindt. Al met al een lieve film waarbij de westerse kijker misschien hier en daar wat boodschappen mist door onbekendheid met de cultuur. Wel heb ik het gevoel dat de film te veel hinkt op meerdere gedachten en deze uiteindelijk niet tot een geheel weet te smeden.
Een gewapende man is op de vlucht voor het leger. Ook de politie blijkt hem op de hielen te zitten, compleet met helicopter. En dan zijn er ook nog tientallen burgers die juichend het tafereel gadeslaan. Door een Bunuelliaans misverstand openen leger en politie het vuur op elkaar. Dit is de inleiding tot een tragische liefdesgeschiedenis die plaatsheeft in Roemenie, waarbij generatieconflicten, oost-west problematiek en de overeenkomsten tussen mensen en varkens voor het voetlicht worden getoverd.
Dit is een bij vlagen ontroerend en poetisch relaas over een man die overhoop ligt met zijn omgeving. Het is niet altijd duidelijk wat de maker wil zeggen. Wat heeft de opening in godsnaam met de rest van het verhaal te maken? Wie het weet mag het zeggen. In ieder geval is dehoofdpersoon vertederend in zijn intensiteit. Een beetje als de begenadigde voetballer Hagi en net als die laatste met een rode kaart eindigend.