VW en LePaulski zijn weer eens bij een tienerfilm beland. Je gaat haast denken dat wij tot de doelgroep behoren. Dit keer zijn we, ook niet echt verrassend, bij een horrorfilm beland. Een Amerikaanse highschool klas gaat op studiereis naar Parijs. Een van de studenten krijgt een angstvisioen van het vliegtuig dat neerstort. Hij raakt in paniek en weet het vliegtuig uit te komen vergezeld door enkele medescholieren die in de paniek die ontstaat door de bewaking van boord worden gehaald. Het vliegtuig stijgt alsnog op met de overgebleven passagiers en stort natuurlijk neer. De enige overlevenden zijn de studenten die van boord zijn gegaan. Al snel blijkt dat magere hein er niet van houdt om uitverkorenen te sparen. Die gasten moeten dood. En wel zo spectaculair mogelijk. De stijd met het noodlot kan beginnen.
De teen slasherflick heeft een ongekende bloeiperiode doorgemaakt eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. In het kielzog van Halloween zijn er talloze serial killers op puisterige pubers afgestuurd. Daarbij natuurlijk wel een fijnzinnige moraal predikend (sex=dood). Vernieuwend aan Final Destination is die afwezigheid van een moordenaar. Het noodlot heeft geen lichaam en dat biedt vele nieuwe mogelijkheden voor verbluffende (lees: onwaarschijnlijke) sterfscenes. Dat weet aanvankelijk wonderwel te boeien, mede door knappe montage en goed gebruik van muziek (John Denver!?!). Maar als de hoofdpersoon de regels in kaart probeert te brengen (zie ook Scream) slaat de betrokkenheid over in onverschilligheid. Die gasten moeten dood. So hurry up, will ya!
VW
Heb jij ook wel eens, zo’n dag dat vreemde personen je geheimzinnig aankijken? Dat je allerlei onheilspellende voortekenen op je pad waart en je je eigen dood droomt? – Nee, ik dus ook nooit. Dat geldt niet voor de hoofdpersoon van ‘Final Destination’, Alex. De eerste minuten zien we een korte schets van het gelukkige, Amerikaanse gezinsleven van Alex. Zoonlief, die al de hele dag ‘zo’n dag’ heeft, gaat op schoolreisje naar Frankrijk. Vlak voor het vliegtuig de startbaan op taxiet krijgt hij een visoen van de aanstaande ramp. Nog geen twintig minuten later voltrekt de ramp zich echt. Je kunt je vast nog het waanzinnige vliegtuig ongeluk uit ‘The Fight Club’ nog kan herinneren. Reken er maar op dat de scène uit ‘Final Destination’ je ook op het puntje van je stoel te krijgt. Het clubje leerlingen dat de ramp overleeft, door voor vertrek het vliegtuig te verlaten, krijgt maar kort de tijd om het drama te verwerken. De dood had hen immers ook op zijn/haar lijstje staan en is stellig van plan deze rekening te vereffenen.
Dit plot is de motor voor de horrorscènes die gaan volgen. Voor de horrorfans valt er redelijk wat te smullen. De scènes variëren van kort en to-the-point tot vergezocht en langdradig. Waarbij de volkswijsheid:’de meeste ongelukken gebeuren thuis’ nog eens flink onder de aandacht wordt gebracht. Jammer genoeg is er maar weinig ruimte voor het element humor op het moment dat er geen tieners op dramatische wijze om het leven komen. ‘American Psycho’ (eind september in de bios) is bijvoorbeeld een film die wel humoristisch uit de hoek kan komen zonder dat er geweld wordt gebruikt. Voor de fans van de tiener thriller is het helemaal een karig maal. Deze fans zullen zich ook nog storen aan het matige acteerwerk, voorspelbaarheid van de spannende scènes en het matige plot. Gek genoeg zijn dit dezelfde personen die, op onbegrijpelijk wijze, ‘Scream’ een fijn staaltje cinema vinden. Desondanks zal ‘Final Destination part II’ wel niet lang op zich laten wachten. Want ook deze ‘deel I’ eindigt met de verplichte cliff-hanger.
Hoewel pretentielozer en dus leuker dan ‘Scream’ is het toch jammer dat het verder niet veel om het lijf heeft. Het feit dat dit genre hoofdzakelijk voor een tienerpubliek wordt gemaakt, voorkomt dat er veel aandacht aan filosofische of psychologische diepgang wordt besteed. Ook de beproefde technieken om spanning te kweken zijn hoognodig aan vernieuwing toe. Het horrorgenre kent namelijk heel wat inventieve en invloedrijke vormgevers. In ‘Nosferatu’ (1922) jagen de gotische schaduwen het publiek de stuipen op het lijf. In ‘Psycho’(1960), gebeurt dat door moeders achter gordijnen en zenuwachtige vioolstrijken. In ‘The Texas Chainsaw Massacre’ (1974) door vreselijke maskers, intense gekte en afschuwelijke moordwapens. ‘Rosemary’s Baby’ (1968) zorgt voor extra hartkloppingen doordat in sommige scènes het grootste deel van de kwelgeest uit het zicht van de camera blijft. ‘Halloween’ (1978) beleven we vanuit het perspectief van de psychopaat. En ‘The Blair Witch Project’ (1999) scoort met reality opnamen (net als ‘Cannibal Holocaust’ -1979- ). Niet elke horrorfilm hoeft in dit illustere rijtje te eindigen. Alleen zijn verrassing, suspense, humor en originaliteit in de ‘thrill-business’ een must. Op dat gebied scoort Final Destination aardig maar niet boven gemiddeld.