Uit: 2000, USA
Regisseur: Steven Soderbergh (The Limey, Ocean's Eleven)
Met: Julia Roberts, David Brisbin, Dawn Didawick, Albert Finney, Erin Brockovich-Ellis
In het leven heb je het niet altijd voor het kiezen. Hoe dan ook ben je af en toe afhankelijk van anderen wanneer het je tijdspassering betreft. Het is geven en nemen en je kan nou eenmaal niet altijd je zin krijgen. Laat ik vooropstellen dat ik niet snel uit vrije wil naar Erin Brockovich zou gaan. Ik had de trailer gezien en een beetje filmkenner heeft soms aan de preview genoeg om zijn eindoordeel te bepalen. Natuurlijk ben ik in de donderdagavondkeuze mede afhankelijk van mij partner in crime: VW. Welke motieven hij heeft gehad voor zijn keuze wil ik in het midden laten, maar dat ze verre van nobel zijn staat buiten kijf. Toch wil ik niet lullig doen en toegeven dar het soms goed is om een beetje voeling te houden met de hedendaagse bioscoopganger (whoever you may be) en te kiezen voor vox populi.
Om het probleem in twee woorden samen te vatten: Julia Roberts. Na het zien van Pretty Woman is het voor mij nooit meer helemaal goed gekomen. Zonder meer één van de slechtste films allertijden, waar ik nog heel wat woorden vuil aan kan maken, maar laat ik geen slapende filmkijkers wakker maken. Feit is dat Julia is op dit moment de best betaalde vrouwelijke filmster ter wereld is. En ik kan me goed voorstellen waarom ze voor dit project heeft gekozen. Ze krijgt alle ruimte om te domineren en te excelleren, want haar karakter is zo overheersend dat je moeite hebt om andere acteurs voor ogen te krijgen. Maar laat ik mijn ruim bemeten vooroordelen even opzij zetten om toch tot een schijnbaar objectief oordeel over Erin Brockovich te komen. Erin (=Julia Roberts) wil heel graag een baan. De oplettende lezer denkt:"He, dit thema ken ik ergens van". Dat klopt we hebben al eerder met zo'n baantjesjager te maken gehad, te weten de Waalse Rosetta. Ikzelf heb een baan, maar heb een beetje moeite me in te leven. Zo gaaf is werken nou ook weer niet. Voordat ik afdwaal kan ik nog melden dat Erin slaagt een baan te vinden op een advocatenkantoor. Daarvoor heeft ze alle zeilen en haar beide borsten flink moeten bijzetten, maar ze heeft een man en drie kinderen te onderhouden dus het is haar van harte gegund.
Het verhaal ontvouwt zich op uitermate voorspelbare wijze en ik heb geen enkele moeite de verwerpelijke moraal van het verhaal hier te ontvouwen: Advocaten zijn niet slecht, ze helpen gewone mensen rijk te maken. Het is oké om egoïstisch te zijn als je maar wel zorgt voor kinderopvang. Een opleiding is nergens voor nodig, een grote bek en decolleté volstaan om succes te hebben in je werk. Mannen die een Harley Davidson rijden zijn prima kinderoppassen. Het Amerikaanse rechtssysteem is er niet om recht te spreken, maar om een heleboel mensen heel rijk te maken. Als je je baarmoeder kwijt bent en kanker hebt kun je voor $5,000,000 nog altijd een heleboel leuke dingen kopen.
JULIA ROBERTS IS ERIN BROCKOVICH, de alleenstaande werkloze moeder van drie die, met haar innemende en brutale persoonlijkheid, een oude advocaat en een heel dorp voor zich wist te winnen. Dit is wel zo'n beetje de gemiddelde omschrijving die je in het gros van de recensies zult terugvinden. Het lijkt allemaal zo overgeschreven uit de persmap. Vooral over de doorbraak acteerprestatie van Roberts lijkt het publiek en de pers het eens zij IS ERIN BROCKOVICH! En zeker zet zij de titelheldin met grote charme neer. Maar deze aanwezigheid heeft ze al sinds ze in Mistic Pizza (1988) een flierefluitende serveerster neerzette. Net als in de vele miljoenen dollars opleverende films die zouden gaan volgen. Het enige verschil is dat ze nu al zo oud is dat ze in aanmerking komt voor de (in Hollywood vaak goed gewaardeerde) rollen als alleenstaande moeder en nu ook eens een bek open mag trekken zo groot als haar glimlach breed is.
De film draait zoals gezegd om een vrouw die al door twee exen verlaten is en ten einde raad is omdat ze haar kinderen haast niet meer in onderhoud kan voor zien. In een wanhoopspoging bedingt ze een baantje bij haar advocaat die net een rechtzaak voor haar heeft verloren. In die functie stoot ze binnen afzienbare tijd op vreemde vastgoed contracten en trekt de Californische woestijn in op onderzoek uit. Ze ontdekt een milieuschandaal en nog beter, een hele onwetende dorpsgemeenschap die daar de dupe van is. Dat de dorpsbewoners al die tijd maar aannamen dat hun hoge sterftecijfer aan hun dorpsgenen lag, zullen we maar slikken als de vrijheid om een WAARGEBEURD VERHAAL te romantiseren. Het verhaal kabbelt vanaf dat moment voort. Al komt Julia nog wel een paar keer in de problemen met het verenigen van het dorp tegen het chemieconcern. Daarnaast loopt het zijlijntje waarin ze haar nieuwe liefde, Hell's Angel turned housewife, die zo goed met de kinderen kan omgaan, verwaarloosd. Uiteraard dreigt ze de rechtzaak en haar vriend te gaan verliezen. Hoe dit alles eindigt laat zich raden.
Deze feelgood prent is een blauwdruk voor de woensdagavond(tv)film (in sommige kringen een begrip heb ik me laten vertellen). Alle waargebeurde ellende wordt recht toe recht aan gefilmd. Het enige wat de kijker hoeft te doen, is niet vergeten af en toe in de doos met tissues te graaien. Waar al die lovende kritieken dan ook vandaan komen blijft na het zien van de film een raadsel. Zeker na het zien van recente Amerikaanse toppers als American Beauty, Magnolia en Sleepy Hollow. Maar in de States lusten ze wel pap van het verhaal van de underdog of het van krantenjongen tot miljonair in welke vorm dan ook. Gecombineerd met het screw you, I'll sue you! klimaat en Roberts' box-office magneet heeft dit tot een kaskraker met een hoogst onwaarschijnlijke titel gemaakt. Julia Roberts-adepten en de liefhebbers van de lach, de traan en de overwinning gaat dit zien!
Soms kabbelen de weken voorbij. Je klooit wat aan op je werk, pikt een concertje mee op een
festivalletje op de Neude, zit een hele middag aan de werf in de zon of kijkt voor de derde keer
naar The Breakfast Club en ontdekt nog steeds nieuwe dingen. In
zo'n week gingen LePaulski en ik naar een vertoning die LePaulski slecht is bekomen.
Daarmee was mijn hele opzet van die week maar half geslaagd. Enerzijds werd LePaulski weer
tot de orde geroepen. Hij leek te gaan geloven dat onze stukjes er zomaar vanzelf kwamen
terwijl daar hard voor geploeterd en geleden moet worden. Anderzijds dacht ik een nieuw
lezerspotentieel aan te kunnen spreken. Het serieus bekijken van films lijkt soms wel een
mannensport terwijl de vrouwen slechts te porren lijken wanneer ze en groupe in de bios
getrakteerd gaan worden op een lach en een traan om vervolgens onbekommerd lekker de stad
in te kunnen duiken. Het plan was om nu ook deze groep te bedienen en daarmee te
introduceren met de bredere bioscoop ervaring. Maar of dat gaat lukken?
LePaulski, gooi die vrouwonvriendelijke beat erin (noot: vrij naar Def P)