For Your Eyes Only part CLXVIII

Never Forget. Never Forgive.



Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street

Uit: 2007, USA
Regie: Tim Burton   (Sleepy Hollow, Planet of the Apes, Big Fish)
Met: Johnny Depp, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Timothy Spall, Sacha Baron Cohen

Synopsis: Sweeney Todd is na vijftien jaar gevangenschap terug in het centrum van de wereld, Victoriaans Londen. Hij heeft maar één doel; wraak nemen over het leven dat hem ontnomen is door rechter Turpin.



VW

Naast de grijs-blauwe tinten van de openingsscène is het een close-up dat direct in het oog springt. Die van Sweeney Todd, Johnny Depp met Engels accent. De herinnering aan een piratenkoning vervaagt al snel wanneer hij met onzekere stem de wereldzeeën bezingt. Onder de zware make-up vallen zijn koolzwarte ogen op. Terwijl Todd's schip binnenvaart, staren ze naar de haven van Londen alsof ze het willen vernietigen.


Todd ontpopt zich als briljante barbier en bittere wraakengel. Een geniale binnenvetter en een flamboyante middenstander. Wanneer hij op straat met geheven zilveren scheermessen zijn wraak staat te bezingen, loopt iedereen straal aan hem voorbij. Zo vanzelfsprekend is zijn houding. Hetzelfde geldt voor de regisseur Tim Burton. Wie een oude musical met een redelijk dun verhaal en met karakters zonder al te veel vlees op de botten tot leven wil wekken, moet een duivelse vakman zijn met een geniale visie en flamboyante stijl.


De theatermusical van componist Stephen Sondheim uit 1980 kent weinig bekende meezingers en moet het van de vertolkingen hebben. Zonder al te gepolijste stemmen weten Depp, Carter en Rickman te overtuigen. Met hun beperkte bereik blijven ze in mooie duetten als My Friends (Todd en Mrs. Lovett) en Pretty Women (Todd en Turpin) toch overeind. En voor een melodrama waarin de grote emotie niet wordt geschuwd, is de genuanceerde muzikale score een prettige afwisseling op bombast dat (buiten het musical-genre) gebruikelijk is in Hollywood.


Burton slaagt met deze verfilming op vele fronten. Hoewel de lengte korter had gemogen (lang niet alle nummers zijn even interessant om naar te luisteren of te kijken) danst de film visueel van de ene machtige close-up naar de volgende. Hij laat de ogen van de acteurs, die dankzij het prachtige camerawerk van het doek spatten, het verhaal vertellen.


Desondanks spreekt Todd minder tot het hart dan Burton's eerdere protagonisten als Edward Sissorhands, Jack Skellington of Ed Wood. In zijn handen verwacht je dat de mogelijkheden van het medium verder worden uitgebuit voor de verfilming van een theaterstuk. De droom van het uitstapje naar het strand bewijst dat het wel kan. Maar het meest gemist wordt een sprankje humor. Op de kolderieke collega barbier Adolfo Pirelli (Cohen) na is het allemaal bloederig serieus.


VW geeft ***





Gezien: 15-02-2008, The Movies 3, Amsterdam

Dag allemaal,

Zoals VW & LePaulski de bioscoopreleases vaak tijden laat bezinken voordat er een woord op de website verschijnt, zo weerspiegelt de cinema de actualiteit vaak met flinke een vertraging. Dat is jammer wanneer de gebeurtenissen zich zo snel opvolgen.

Zo zat ik een tijd geleden naar de film W. te kijken van Oliver Stone. De vermoeide indruk die de lamme goedzak George Bush achterlaat in de film, stond in schril contrast met de bulk energie die Barack Obama al los had gemaakt tijdens en na zijn verkiezing als 44e president van de Verenigde Staten. Het tijdperk Bush is afgelopen najaar met een grote zwaai van tafel geveegd en dat maakte van W. een gedateerde film voordat hij in de bioscoop kwam. Ik ga het dan ook niet bespreken, te meer omdat het zo nadrukkelijk Colin Powell en George Bush slachtoffers maakt van de Bondachtige schurken Rumsfeld en Cheney.

Bovendien is zelfs Obama al weer bijna old hat. Het fenomeen kredietcrisis moet nog verschijnen in de bioscoop, maar inspiratie genoeg. Om een favoriet semi-literair citaat van Hollywood te gebruiken, weten we nog altijd niet hoe diep dit konijnenhol gaat. Vandaar nog even twee films uit het tijdperk vóór de Kredietcrisis.

En wie niet kan wachten, moet het zeer grappige Fun with Dick and Jane uit 2005 maar eens kijken. Het was destijds geinspireerd door de boekhoudschandalen van Enron en Worldcom maar kan zo een op een over de huidige crisis worden gelegd.

VW



filmrecensie home