Uit: België, 2004
Regie: Fabrice Du Welz
Met: Laurent Lucas, Jackie Berroyer, Philippe Nahon, Jean-Luc Couchard, Brigitte Lahaie
Synopsis: Een schuifdeurartiest maakt kennis met de couleur locale wanneer hij met zijn busje strandt in de Ardennen.
Wanneer de gemiddelde filmliefhebber in een verlaten en regenachtig bos autopech krijgt, kan hij of zij de doemscenario's eenvoudig voor de geest halen. Illustere prenten als Deliverance en The Texas Chainsaw Massacre hebben hun permanente vingerafdruk bij menig kijker achtergelaten. Eveneens puttend uit dit reservoir aan horrorfilms bouwt Calvaire dit idee uit tot een ontnuchterende versie voor de lage landen.
De premisse van dit soort horror is meestal weinig verrassend, een stel losgeslagen tieners in een busje of een club gefrustreerde mid-lifers in een boot roepen het noodlot over zichzelf af. Maar Calvaire opent als een film van de broers Dardenne met Benoît Poelvoorde in de hoofdrol. De charmezanger (wat een prachtig woord) Marc Stevens (Laurent Lucas) treedt tijdens de feestdagen op in afgelegen bejaardentehuizen en probeert zijn groupies (op leeftijd) op afstand te houden. Op weg naar een nieuwe klus strandt hij in een bos en vraagt een Waalse Hillbilly om hulp.
Hoewel het verhaal desondanks het bekende stramien volgt, waarin het achterlijke platteland een serieuze bedreiging vormt voor de stadse bezoeker, blijft de vreemde sfeer van het begin in tact. Niet in de laatste plaats dankzij de sobere maar doeltreffende camerastijl van Benoît Debie (Irréversible). Ook het gebrek aan een op effect beluste muziekscore en de verradelijke gewoonheid van de hoofdpersonen maken dit 94 erg ongemakkelijke minuten. Het roept direct herinnering op aan de films van Gaspar Noé (Seul contre tous, Irréversible), die ongetwijfeld een voorbeeld is van de tien jaar jongere regisseur Du Welz. Beide filmmakers drijven hun hoofdpersonen stelselmatig steeds verder tot het uiterste. Ook zijn ze er niet vies van die spiraal in een orgie van geweld te laten eindigen.
De gekte huist in dit geval voornamelijk in de herbergier Bartel. Hij is een bedeesde, simpele en eenzame man maar toont zich volkomen onberekenbaar wanneer hij in de nietsvermoedende Marc een geestverwant denkt te herkennen. Hij wordt zeer sterk neergezet door Berroyer. Dat geldt voor de andere betrokkenen zoals vaste Noé-acteur, Philippe Nahon, net zo. Maar ondanks de trefzekere stijl heeft de film buiten de vertoonde nachtmerrie weinig om het lijf. Of het moet de dik aangezette (Christelijke) symboliek zijn. Die zorgt wel voor eigenaardig, grimmige sfeer maar is lastig serieus te nemen. Blijft over een geslaagde low-profile horror uit de niet-zo-lage-landen van Wallonië.
Hallo allemaal,
VW en JB zijn nog steeds in business maar de grip op de actualiteit zijn ze wel een beetje kwijt. Hoewel, Land of the Dead draait nog wel in de bioscopen. Maar of dat een aanrader is...kun je natuurlijk lezen op de site.
JB, breng die recensiemachine weer tot leven