Uit: 2004, USA
Regie: Zack Snyder
Met: Sarah Polley, Ving Rhames, Jake Weber, Mekhi Phifer, Ty Burrell, Michael Kelly, Kevin Zegers
Synopsis: Wanneer de mensheid door een virus verandert in een massa mensenetende zombies, schuilt een groepje overlevenden in een groot overdekt winkelcentrum.
Aangezien er zo langzamerhand meer remakes dan originele films uitkomen, is het haast onvermijdelijk dat er op een gegeven moment ook eentje voorbij komt met wiens origineel je een speciale band hebt. Dan is het echt bidden dat ze er niet iets van gemaakt hebben waar je twee uur lang vol afgrijzen naar zit te kijken terwijl je moet toezien hoe één van je favoriete film genadeloos door de mangel wordt gehaald. Ik was dan ook best zenuwachtig toen ik de zaal instapte om Dawn of the Dead te gaan zien. Misschien was het ook omdat ik me - vanwege mijn lobbypraktijken om deze film vertoond te krijgen - ook een beetje verantwoordelijk voor de film was gaan voelen. Stel dat het toch een baggerfilm is...
Dawn of the Dead uit 1978 is het tweede, en naar mijn mening beste deel van de befaamde Dead trilogie van George A. Romero, en je ontkomt dus niet aan een vergelijking. Ten opzichte van het origineel is de 2004-versie qua verhaal op een aantal punten flink anders. Eigenlijk blijft alleen het concept van een aantal overlevenden dat zich verschanst in een shopping mall overeind. De hoofdrol is weggelegd voor de door mij altijd zeer gewaardeerde Sarah Polley. De rest van de cast is, op Ving Rhames na, relatief onbekend. Ook een grote onbekende is debuterend regisseur Zack Snyder.
Na een paar minuten in de film voelde ik al dat het best goed zou kunnen komen met deze remake. De spanning die in de eerste minuten wordt opgebouwd komt al vrij snel tot explosie als de eerste slachtoffers vallen en een hele samenleving in paniek en chaos ten onder gaat, hetgeen soms fantastisch in beeld is gebracht. De zombies van 2004 bewegen supersnel en dat is wel even wennen. Eigenlijk zagen we hiervan al een voorproefje in 28 Days Later, alhoewel je je kunt afvragen of dit strikt genomen zombies zijn. Maar de snelle zombies zijn even angstaanjagend als de langzame, dus daar is verder ook geen vuiltje aan de lucht.
Grote man achter de special effects van de originele Dead films is Tom Savini die nog een kleine cameo heeft. De special effects zijn ook hier goed verzorgd en men kan genieten van een redelijke hoeveelheid gore. Ook leuk is de zombie-baby die voordat hij het daglicht ziet (overigens verassend via de normale weg) flink huishoudt in de baarmoeder.
Eigenlijk valt er heel weinig aan te merken op Dawn of the Dead; het is gewoon van begon tot eind genieten. Hoewel de speciale sfeer van het origineel ontbreekt, is deze versie zeker gelijkwaardig aan het origineel. Een belangrijk element dat helaas niet uit het origineel is meegenomen is de verwijzing naar de consumptiemaatschappij, waarbij de consumerende massa in een kapitalistische maatschappij als zombies worden voorgesteld. Het gedeelte na het einde is ook zeer geslaagd, waarbij er op een Blair Witch manier tussen de aftiteling door nog een leuke epiloog aan de film zit, dit alles onder de prachtige klanken van het laatste nummer dat Johnny Cash voor zijn dood opnam.
Beste Zeloten,
ons dubbelnummer heeft weer eens een mooi religieus thema. De twee features mogen zelfs gezien worden als één verhaal. The Passion of the Christ eindigt precies na het scheuren van de tempel bij de verrijzenis van Jezus Christus. Wat gebeurt direct daarna, volgens Mattheüs?
- Na zijn verrijzenis kwamen zij uit de graven en gingen naar de heilige stad waar zij aan velen verschenen.
Mat: 27,52
Dit vormt toch één van de mooiste bruggetjes uit de geschiedenis van VW & LePaulski naar de tweede feature van dit nummer: Dawn of the Dead.
JB, was de sequel beter dan het origineel?