Uit: 2003, USA
Regie: Richard Linklater
Met: Lauren Adler, Joanna Adler, Jack Black, Kevin Alexander Clark, Miranda Cosgrove, Joan Cusack, Sarah Silverman, Mike White
Synopsis: Wanneer de muzikaal ambitieuze maar niet echt getalenteerde Dewey Finn uit zijn eigen band gestemd is en ook nog eens zijn huis uit gezet dreigt te worden vanwege achterstallige huur, is de depressie nabij. Totdat hij per ongeluk een telefoontje van zijn huisgenoot opneemt. Om aan geld te komen, gaat hij als substituut leraar aan de slag op een privé-school. Zijn klas accepteert niet dat hij de hele dag in zijn stoel ligt te dromen. Hierdoor is Dewey gedwongen ze het enige bij te brengen waar hij verstand van heeft, Rock 'n Roll.
God of Rock,
thank you for this chance to kick ass.
We are your humble servants.
Please give us the power to blow people's minds with our high voltage rock.
In your name we pray,
Amen.
Wie de do-or-die pose van de mock-band Tenacious D amusant vindt, zal dit schietgebedje van Jack Black's karakter Dewey Finn ook aangenaam in de oren klinken. Wie niet gevoelig is voor Black's geraas en getier over hoe Rock 'n Roll ons zal verlossen van het juk van The Man, zal dan al lang zijn afgehaakt. Dewey leidt dit gebed op het moment dat hij met de uit brugklassers bestaande rockband 'School of Rock' de Battle of the Bands arena betreedt. Ik ben iemand die Arrow Classic Rock wel eens op heeft staan en de fratsen van Jack Black normaliter goed trekt. School of Rock en zijn overtrokken finale gingen er dus in als koek. Daar staat tegenover dat de film gelardeerd is met klassieke (lees grijsgedraaide) rocknummers. Waar deze platen mij verveeld van Arrow terug naar KINK-FM doen zappen, klinken nummers als Sunshine of your Love, Smoke on the Water en Immigrant Song in deze film gelukkig weer fris in de oren.
Scenarist Mike White, die ook Dewey's huisgenoot Ned Schneebly speelt, heeft het verhaal bedacht met de even onstuimige als ontwapenende Black in gedachten. Na Black's optreden als de opvliegerige platenverkoper Barry in de film High Fidelity kan je ook niet anders concluderen dat deze rol Black op het lijf is geschreven. Dat hij er niet met de hele film vandoor gaat maar ook de acterende kinderen alle ruimte geeft, verdient een bescheiden applausje.
School of Rock brengt geen schokkende statements, ieder kind ontdekt het waardevolle in hem of haar zelf. Het dikkige meisje dat geweldig kan zingen, het stijve ventje dat eenmaal achter het orgel lekker los gaat en de Liza Minelli bewonderaar die zich mag uitleven op de kleding van de band. Het bekende materiaal maar het stoort geen moment.
Een behoorlijk prettige familiefilm is het geworden waar nog wel een aantal kanttekeningen bij te plaatsen zijn. Zo schippert Joan Cusack als de stijve conrectrice tussen de meest uiteenlopende karaktereigenschappen zoals de pinnige tante, miss lonelyhearts, drama queen en benevelde losbol. Net als vriend Ned Schneebly is deze miss Mullins niet erg sterk uitgewerkt. Ook merkwaardig is dat in de grote finale Dewey Finn als leadzanger weer het hele podium voor zich opeist. Terwijl tijdens de film al bleek dat het kleine gitaarvirtuoosje van zijn eigen song een veel interessantere vertolking weggeeft. Meer in de geest van Lou Reed dan de uiteindelijke bombast dat Black er van maakt. Het zal een kwestie van smaak zijn.
