Uit: 1999, VS
Regie: Paul Weitz
Met: Jason Biggs, Chris Klein, Thomas Ian Nicholas, Alyson Hannigan, Shannon Elizabeth, Tara Reid, Eddie Kaye Thomas, Seann William Scott, Eugene Levy, Natasha Lyonne, Mena Suvari, Jennifer Coolidge, Chris Owen
Het is lang geleden dat ik zo'n vermakelijke één-ster film gezien heb. Dat was Night at the Roxbury om precies te zijn. Die Saturday Night Live spin-off blonk uit in een ronduit debiel verhaal over twee broers die wanhopig proberen een nachtclub binnen te komen met als doel het scoren van meisjes. Richard Grieco is hierbij het lijdend voorwerp met een parodie op zijn eigen (dovende) sterrendom.
Het verhaal van American Pie is wat minder debiel maar vraagt net zo goed om een fikse melige sfeer onder de bezoekers. Nu is dat niet zo'n probleem in Hoog Catherijne 1, of moet ik zeggen GSM-plaza? In ieder geval zorgden de altijd montere en onbezorgde regulars van Catherijne (en een heel weekend stappen) ervoor dat de redelijk flauwe grappen ook op mijn lachspieren werkten. Met name de running gag dat de nerd-erige vader van één van de tieners die constant komt binnenvallen op de verkeerde momenten om zijn zoon de nodige seksuele voorlichting te geven, wordt meliger en meliger.
Ook is het wel aardig om enkele voorzetjes naar andere films te spotten zoals The Breakfast Club en The Graduate. Maar als we op deze manier naar de film gaan kijken, dan moeten we ook de titel verwijzing meepakken. De film is klaarblijkelijk vernoemd naar Don Mclean's all-American classic: American Pie. Deze horen we, bij mijn weten, niet terug in de film. En behalve het thema: 'verlies van onschuld' zien we niets van het nummer terug. Dat gaat namelijk over het verlies van de onschuld van de Amerikaanse jeugd aan het eind van de jaren zestig. Het nummer heeft talloze verwijzingen naar Buddy Holly, Dylan, Elvis, Woodstock, Manson, Rebel without a Cause, etc. Een gemiste kans dus.
Verder heb ik een beetje moeite te bepalen hoe serieus de film zichzelf nu neemt. De scholieren zitten niet in het football-team maar in het vermaarde Lacrosse team (hockey met een visnetje) of zingen in het jazz-koortje. Niet echt standaard materiaal. Aan de andere kant is de verdere invulling van het verhaal, over vier jongens die besluiten voor dat ze van highschool afkomen hun maagdelijkheid moeten verliezen, vrij standaard. Oh ja, let nog even op het zwijmeltalentje uit Nieuw Zeeland, Bic Runga, dat met haar nummer Stay nog op het eind van de soundtrack is beland.
LePaulski
Bij American Pie dacht ik recentelijk ook nog gewoon aan het gelijknamige nummer van Don McLean. Sinds kort niet meer. Er is een nieuw hoogtepunt (of dieptepunt, zo u wilt) in wansmaak bereikt. Iets wat nooit mogelijk was geweest zonder de producties van de Farelly gebroeders (KingPin, There's Something About Mary), die weer nooit gemaakt hadden kunnen worden als John Waters rond 1980 niet met zijn underground films was gekomen.
Op het eerste gezicht lijken we hier te maken te hebben met een nieuwe Porky's. Voor velen een bekend fenomeen, waarin acteurs zich voordoen als tieners die ten koste van alles hun maagdelijkheid proberen te verliezen. Porky's was niet echt een fijne film. Er wordt vooroordeel op vooroordeel gestapeld en seks wordt nadrukkelijk gekoppeld aan zonde, want de pubers worden keihard gestraft voor hun lustgevoelens door Porky. Overigens is deze koppeling nog vrij mild, want in veel slasherfilms uit die tijd staat seks garant voor een snelle en spectaculaire dood. In American Pie vinden we niks van dit alles terug. Vreemd genoeg is dit eigenlijk een hele lieve film, waarin alleen een aantal ranzige voorvallen plaatsheeft.
Verder helpt iedereen elkaar. De vader van Jim doet alles om z'n zoon aan zijn gerief te laten komen. Tot het kopen van Hustler Magazine aan toe. De wereld is hier one big happy place, maar de enige relatie die uiteindelijk kans van slagen heeft is die ene (van de vier) waar het niet tot seks komt. De Amerikanen kunnen het moraliseren nou eenmaal niet laten. Verder zijn er (net als in There's Something About Mary) een paar scenes die je absoluut gezien moet hebben. Neem bijvoorbeeld de internet avonturen van Jim en de oosteuropese uitwisselingsstudente Nadia of een fijnzinnige Witbier grap. Tenslotte vooral veel meligheid, waarbij uiteindelijk alleen de aanblik van de vader van Jim al goed is voor een gulle lach.
De twee razende reporters duiken weer eens onder in Catherijne 1, alwaar VW met zichtbare
tegenzin plaats neemt in de rode, pluche fauteuil om een behoorlijke portie puberale
onderbroekenlol tot zich te nemen. LePaulski verkeert in beduidend beschonkener toestand om
aldus in sync te geraken met de in behoorlijke getalen opgekomen luidruchtige debieltjes met
mobieltjes. Je begrijpt het al: dit wordt wederom een mooie avond.
VW let's roll: