For Your Eyes Only part CVI

This summer the Angels are back.


Charlie’s Angels Full Throttle

Uit: 2003, USA
Regie: McG (Joseph McGinty Mitchell)
Cast: Cameron Diaz, Drew Berrymore, Lucy Liu, Bernie Mac, Demi Moore, Crispin Glover, John Cleese, Robert Patrick

Synopsis: Wanneer twee ringen van Amerikaanse diplomaten worden gestolen met daarin versleuteld alle personen in het witness protection programma, komen de Angels in actie. Dan blijkt echter niet iedereen te vertrouwen wanneer zij de ringen weer veilig hebben teruggebracht. Ondertussen moeten ze Bosley’s broer inwerken en lopen ze een oude Angel tegen het lijf.



VW

Een Charlie’s Angels film bevat meer onzin dan tien James Bond films bij elkaar. Wie daar niet tegen kan, heeft hier even niets te zoeken. Voor velen is de gein van Charlie’s Angels daardoor een mysterie en dat zal het waarschijnlijk ook blijven. Toch doe ik hier een poging uit te leggen wat ik zo fantastisch vindt aan dit werk van clip-regisseur Joseph McGinty Mitchell (Korn, Sugar Ray, Smashmouth), alias McG.


Voor zijn filmdebuut wist hij producente Drew Berrymore te interesseren om de redelijk legendarische seventies serie op het witte doek te brengen. Gezien de hausse in recycling van oude trends, series of films van de laatste jaren was dat in 1999 beslist niet vernieuwend. Ook het gebruik van moderne actiefilm technieken die al ten volle waren uitgeplozen in The Matrix (1999) was bepaald niet grensverleggend.
Het was dan ook niet de bedoeling een kopie van The Matrix te maken, zoals vele navolgers wel te verwijten valt, maar deze technieken te gebruiken om een heel andere beleving te creëren. McG bracht niet eerder vertoonde energie, zelfspot en vrolijkheid in het actiegenre. Waar The Matrix (en vele navolgelingen) zichzelf bijna continu bloedserieus neemt, gaan de Angels heel zelfbewust volledig over-the-top. Daarbij dicht ik McG en zijn team ook nog de nodige camera-virtuositeit toe waarmee het geheel in een rare mix van seventies-glamour, modern felle kleuren en clipachtige-montage nauwelijks binnen het kader van het filmdoek is te vatten. Dat maakt de vertoning heel tijdsgebonden maar sommige films zijn juist heel erg te genieten omdat ze een bepaald tijdperk ademen, denk aan Dirty Harry of Saturday Night Fever.


Weinigen zijn gevoelig gebleken voor dit soort low-brow filmerij waardoor slechts een enkeling –net als ik- met hoge verwachtingen naar het vervolg ging. Hieruit volgend behoor ik tot een select groepje dat toch een beetje teleurgesteld is. McG trommelde voor deze herhalingsoefening dezelfde acteurs op en ging er met vernieuwde energie weer vol tegenaan. Daarbij werd de nadruk weer gelegd op alle factoren die deel één een behoorlijk succes maakten: vrolijke nonsens rond een groepje aantrekkelijke, melige superspionnen. Hierbij worden verkleedpartijen afgewisseld met maffe schurken, vlammende racebakken en campy dansnummers. Helaas weet McG zijn tekortkomingen als regisseur in dit deel minder goed te camoufleren dan in het eerste deel. Hij is namelijk een matig verhalenverteller die zijn eigen beperkingen nauwelijks schijnt op te merken.


De kritiek op deel één, dat McG niet weet hoe hij scènes moet afronden, vond ik destijds weinig ter zake doen. Maar nu het materiaal voor dit deel duidelijk zwakker is, breekt het de film toch lelijk op. De losse ideetjes en korte gags van deel één lijken nu met een grote riek van de werkkamer van McG bij elkaar geharkt. Met name de herhaling wekt de irritatie. In sommige gevallen is de repetitie geslaagd: Diaz mag haar Bootie-dance nog dunnetjes overdoen. En daar kan niemand bezwaar tegen optekenen. Maar veel vaker is het van een halfslachtig niveau dat vermoeid aandoet.

Veel van de soundtrack is bijvoorbeeld gerecycled uit het eerste deel (The Prodigy) of is een weinig originele keuze als Girl like you van Edwyn Collins. De losse scènes zijn niet echt sprankelend. Zo swingt Diaz in deel één nog de pannen van het dak in een jaren veertig musicaldecor en in de jaren zeventig setting van Soul Train. Daarvan zien we vale reflecties terug in een onnodige scène op een High School reunie. Veel materiaal dat wel nieuw is, had eigenlijk net zo goed geknipt kunnen worden. Dylan’s fantasie over de Angels zonder Natalie, de verhuizing van Natalie en Pete, de lijkschouwing door de Angles. Het zijn voorbeelden van zwak uitgewerkte verhaalvulling.


Nog vervelender is dat dit keer de bijrollen niet echt tot de verbeelding spreken. Waar deel één al onweerstaanbaar was dankzij de levendige vertolkingen van de Angles werden zij nog eens perfect ondersteund door een sublieme rij van bijrol acteurs zoals de zeer komische Tim Curry, een ietwat ingehouden Bill Murray, de gemene Kelly Lynch en Sam Rockwell -wat mij betreft- in zijn doorbraak rol.
Bernie Mac is aan aardige vervanger van Murray en je mag je afvragen of Murray meer met het beperkte materiaal had kunnen doen. De absurd afgetrainde Demi Moore is niet slecht maar biedt weinig vertier. En Justin Theroux speelt een aardige parodie op Max Cady uit de Cape Fear films. McG lijkt zo tevreden met deze vondst, dat het muzikale thema uit Cape Fear al Theroux’ inspanningen overschreeuwt. Hierbij mixt hij het Max Cady idee met een overbodige T-1000 imitatie. In Terminator 2 werd T-1000 namelijk gespeeld door Robert Patrick en die speelt in Full Throttle weer één van de badguys. Voor de vele filmreferenties in deze film geldt dat er nodeloos mee wordt gestrooid. Hiermee ondermijnt de film haar eigen kracht.


Van al die mooie bijrolacteurs was er één die zich ook voor dit vervolg leende, Crispin Glover. Zijn geniale rol als mysterieuze schurk met haar-fetisj, The Thin Man, is lastig te beschrijven (of je moet weten wie Carlos Dengler, bassist van Interpol, is). Hij vertegenwoordigt voor een deel de unieke stijl en humor van McG. In plaats van deze buitenkans (Glover speelde Marty McFly’s vader in Back to the Future maar weigerde uit principe om voor het vervolg te tekenen) te benutten, laat McG hem enige onduidelijke minuten opdraven om het mysterie half om zeep te helpen.
Full Throttle heeft mijn geloof in de McG franchise redelijk beproefd. Toch sta ik nog steeds achter de regisseur. Want dit matige vervolg is altijd nog beter dan de gemiddelde actiefilm in onze bioscopen. Zijn volgende project schijnt een verfilming van het speelgoed Hot Wheals te zijn. Het is volgens mij (op Toy Story na) nog niet gebeurd dat een film op speelgoed is gebaseerd in plaats van andersom. Wanneer McG niet in zijn valkuil trapt en vergeet een boeiend verhaal te vertellen, dan denk ik dat dat nog best een vermakelijke actieflic gaat opleveren.


VW geeft **



jouw mening



Gezien: 03-07-2003

Ls.

de volgende zomerfilm wil ik je niet onthouden. Lang heb ik er naar uitgekeken en hieronder lees je mijn bevindingen. Mochten ze je weerhouden naar de bioscoop te gaan, geef dan in ieder geval het origineel een kans op DVD. Dat kan ik je aanbevelen.



Home