
Krispijn te B. in D.
HORS CATEGORIE
• All of Us Strangers (Andrew Haigh, 2023) - 5☆
Wat kan een film je rauw raken. "Doesn't take much to feel like that again." Veel voelde herkenbaar: de leegte van de grote stad, je ouders in de jaren 80, die antwoorden zoeken als je uit de kast komt. Maar ook: liefde die compleet overrompelt, en het gedoe van hechten en loslaten.
De film raakt niet alleen door zijn plotwending, maar biedt ook meer dan genoeg stof voor goede gesprekken. Eén thema sprong eruit: The Power of Love. Een reminder om liefde te blijven delen – in vriendschappen, in relaties. Hij zal nog lang in mijn gedachten rondzingen.
[Sputnik Kino, Delphi Lux, Delphi Lux, Babylon Kreuzberg, Odeon]
ZEVEN SMULLERS
• Problemista (Julio Torres, 2023) - 4☆
Parel! Absurde dialogen en situaties bezorgden me de slappe lach. Tilda Swinton en Julio Torres zijn een briljant duo, met Larry Owens als de perfecte Craigslist Genie – precies zoals je het internet als mens zou voorstellen.
[Delphi Lux]
• Love Lies Bleeding (Rose Glass, 2024) - 4☆
Heerlijk alles-valt-op-z’n-plek-verhaal met topactrices in de hoofdrollen. Vleugje thriller, snufje geweld en prachtige zonderlingen. Zin om door ruraal Amerika te cruisen.
[Filmtheater am Friedrichshain]
• Anora (Sean Baker, 2024) - 4☆
Energiek verhaal over de charme van een hedonistisch bestaan: sex, drank, en geen zorgen om morgen. Anora duikt vol overgave in een avontuur en stapt er noodgedwongen weer uit – verrijkt, maar niet ongeschonden.
[Babylon Kreuzberg]
• The Outrun (Nora Fingscheidt, 2024) - 4☆
The urge to drink can come out of nowhere. Rona verliest zichzelf in stadsverleidingen en ruïneert haar relatie. Terug op de Orkney-eilanden begint ze opnieuw, omringd door immense landschappen. Therapeutisch – alsof je zelf afkickt. Een van de fraaiste films van 2024.
[Delphi Lux]
• Crossing | Tekla (Levan Akin, 2024) - 3½☆
Op zoek naar Tekla gaan een tante en een dorpsjongen in een roadtrip van de Georgisch-Turkse grens naar Istanbul, “a place where people come to disappear.” Dubbel coming-of-age verhaal, met mooie ontmoetingen onderweg. Mzia Arabuli schittert in haar hoofdrol.
[Delphi Lux]
• The Substance (Coralie Fargeat, 2024) - 3½☆
Langdradig door clichématige on-subtiliteiten, maar het concept is briljant: met The Substance kloon je jezelf in een betere versie, zolang je elkaar elke zeven dagen een week gunt. What could possibly go wrong? Een ouderwetse slasher-scène sluit het verhaal heerlijk af.
[Filmtheater am Friedrichshain]
• Terrestrial Verses | Ayeh Haye Zamini (Ali Asgari, Alireza Khatami, 2023) - 3☆
Geinige film vol onwillige tegenwerkers in herkenbare situaties. Maar gemaakt in Iran krijgt het ineens een extra laag: kritiek die via een knipoog toch de bioscoop bereikt. En dat Fight Club-achtige einde? Intrigerend.
[Delphi Lux]
VIER KEER PLEE
• The Visitor (Bruce LaBruce, 2024) - 2½☆
Ruim voldoende pornografisch vertier en voor ieder wat wils, zonder dat je fantasie nodig is – Bruce LaBruce serveert alles rechttoe rechtaan. Onwaarschijnlijk dat dit als remake van Pasolini’s Teorema recht doet. Maar hé, leuk dat dit soort meuk nog gemaakt én vertoond wordt.
[Berlinale, Kino International]
• The Room Next Door (Pedro Almodóvar, 2024) - 2½☆
Prachtige locaties, een aangrijpend verhaal over een zelfgekozen afscheid en sterke cast met Tilda Swinton en Julianne Moore. Maar dan is er Almodóvar: de meester van het cinematografisch croonen, die dialogen uitput tot dorre woestijnen en iets moois afbreekt tot middelmaat. Jammer.
[Cinema Paris]
• Emilia Pérez (Jacques Audiard, 2024) - 2½☆
Godallemachtig, een musical! Had de trailer dat maar verklapt! Interessant uitgangspunt: een maffiabaas (sterke Zoe Saldaña) gebruikt zijn transitie naar vrouw om te breken met het criminele milieu. De zich gaandeweg opstapelende verhaallijnen en muzikale intermezzo’s verstoren de focus. Een genre-warrig geheel dat voelt als verloren tijd.
[Delphi Lux]
• The Wrong Move (Keren Cytter, 2024) - 1½☆
Treffende titel voor een ondraaglijk misbaksel vol oeverloze scènes zonder enige plot- of karakterontwikkeling. Iedereen is een antagonist van het onuitstaanbare soort. Voor wie na 2000 geboren is en zich hier zelfs maar een beetje in herkent: sterkte.
[Berlinale, Cinema Betonhalle at Silent Green]
Ook doorspoelen: Beetlejuice Beetlejuice, The Holdovers, I Saw the TV Glow, Kinds of Kindness, Dream Scenario, Point Break (½☆, wat een gedrocht).
KILLED MY DARLINGS
Tot slot films die geen top of flop zijn, maar me wel raakten, in welke vorm dan ook: Anatomie d’un Chute, The Straight Story (ik mis m’n vader(s klunzigheid)), Plein Soleil én The Talented Mr. Ripley, Days of Being Wild (“From now on, we’re friends for one minute”), Evil Does Not Exist, La Chimera, Poor Things, Perfect Days, Another End, Le Paradis, Io Capitano, Inside (Dafoe!), The Zone of Interest, Sasquatch Sunset (grom, knor), Monster, Stille Post, DÌDI, Thelma, The Apprentice (Four More Years, mensen!), The Box Man, Der Fuchs. Oh en Baby Reindeer op de Netflix (dank voor het aandringen, LePaulski!).

Henk te U.
Top
1. The Substance
2. The Zone of Interest
3. Dune: Part 2
4. The Holdovers
5. De Terugreis
Flop
1. Madame Web

Pekko te A.
Top
• Eddy's Oorlog
Ik twijfel tussen Linda wil kip! en Dikkie Dik en de Verdwenen Knuffel...
Ik ga voor Eddy's Oorlog.

Peter te U.
Top
1. Do Not Expect Too Much From The End of the World (Radu Jude, Roemenië)
Een even briljante als onconventionele satire met ook de mooiste filmtitel van het jaar; minstens zo krankzinnig, brutaal en overdonderend als Judes meesterwerk Bad Luck Banging or Loony Porn
2. Sterben (Matthias Glasner, Duitsland)
3. Los Reyes del Mundo (Laura Mora Ortega, Colombia)
4. Los Delincuentes (Rodrigo Moreno, Argentinië/Chili/Brazilië)
5. The Zone of Interest (Jonathan Glazer, UK/VS/Polen)
6. The Beast | La Bête (Bertrand Bonello, Frankrijk)
7. Des Teufels Bad (Veronika Franz & Severin Fiala, Oostenrijk)
8. Longlegs (Osgood Perkins, VS)
9. Santosh (Sandhya Suri, India)
10. Where Dragons Live (Suzanne Raes, NL)
Uitglijders
• Poor Things (Yorgos Lanthimos)
Een ergerniswekkend clichématig, oppervlakkig en melig verhaaltje in een uitzinnig jasje – kortom: een blinkende maar lege huls. Gelukkig revancheerde Lanthimos zich grotendeels met de snelle opvolger Kinds of Kindness.
• Megalopolis (Francis Coppola)
Ondanks de geluiden her en der (ook van de regisseur zelf) dat hier wellicht sprake is van een ‘visionaire vertelling’ zoals lang geleden bij Coppola’s onbetwiste meesterwerk Apocalypse Now, kon ik helaas slechts constateren dat het hier ging om een steriel, stroef, pretentieus en bombastisch gedrocht.

Marianne te U.
Top
1. Flow (Gints Zilbalodis, BE/FR/LV)
Ik ben zelf ook erg verbaasd dat deze kleine animatiefilm bij mij op nummer 1 is geëindigd! De geweldige kleuren, de constante beweging in het verhaal en de schattige kleine kattengeluidjes maken het echt een absolute must-see voor mij. Het verhaal is niet diep, maar golft heerlijk over je heen. Er is geen dialoog, dus die draai je in je hoofd af en je kan er meteen mooi je eigen interpretatie aan geven. Wat een mooie belevenis. Miauw!
2. Civil War (Alex Garland, FI/UK/USA)
Dit is een geweldig en krachtig verhaal, dat nog niet eens zó vergezocht is. De VS is weer in een burgeroorlog terecht gekomen, maar door niet op de oorzaken in te gaan, maar juist de focus te leggen op de dagelijkse ellende, vastgelegd door een stel journalisten, kan je echt je eigen gedachten de loop laten gaan en komt het goed naar voren wat voor een ellende een oorlog is en dat nobelheid al snel de deur uit vliegt. Erg aangrijpend is ook het contrast tussen jong en ervaren en wie de dupe wordt van onwetendheid. Onthutsend en erg goed geacteerd door Moura, Spaeny, Dunst en van haar IRL man Plemons die een ijzingwekkende cameo heeft.
3. Love Lies Bleeding (Rose Glass, UK/USA)
Het is bij lange na niet zo indrukwekkend als Saint Maud, maar de atmosfeer van deze film, samen met de aparte en toch toegankelijke karakters geplakt op het simpele, maar toch ook over the top verhaal van deze keiharde crime-thriller (dat toch ook stiekem een dromerige romance is) maakt dit tot een genot om te kijken. Open en puur gespeeld door Stewart die zich lekker kan laten gaan tegenover de relatieve nieuwkomer O’Brian, die overigens de sterren van de hemel speelt in haar strakke turnpakje en beenwarmers. De eerste screening die ik zag werd bruut verstoord door een schreeuwwedstrijd tussen lompe gasten die leuk wilden zijn en iets te woke dames, maar dat gaf voor mij wel de vrijbrief om nog een keer extra te kunnen genieten van deze open en blote film met het knotsgekke einde.
4. Dune: Part Two (Denis Villeneuve, USA)
Dit audiovisuele festijn is net ietsje te lang om het voor mij te doen winnen van Part One. Maar, oh wat is dit weer een traktatie voor mij. Wegdromen naar andere planeten, ogen laten rollen over Messias-figuren die zichzelf nét iets te leuk vinden, genieten van intriges en achterbaksheid in zwart en geel doordrenkte beelden en mezelf amuseren met alle eeuwenoude mythes, symbolen en mysterieuze praatjes. Ik wil ook wel op zo’n zandworm surfen!
5. The Zone of Interest (Jonathan Glazer, PL/UK/USA)
‘En tot stof zult gij wederkeren’ heeft hier wel een heel diepe en lugubere betekenis. Gewoon, net als stof, alles onder het tapijt vegen. Totdat je met je gezin erin aan het baden bent. Jammie. Helaas lijkt het wel alsof er niks is geleerd van deze tragedie en kijkt iedereen nog steeds weg bij hedendaagse brutaliteiten. Met deze ontluisterende realisatie ga je de film uit, wat een domper. Maar wel een noodzakelijke, verbijsterende en cinematografisch mooie, domper.
6. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, AUS/USA)
Niet te vergelijken met de magnifieke Fury Road, maar als je deze film hiervan loskoppelt zal je een geweldige actiefilm met imponerende beelden, kleuren en topprestaties van Taylor-Joy & Hemsworth te zien krijgen. Iets te veel achtergrondverhaal en dialoog, maar onder het mom van ‘niet lullen maar poetsen’ maken de achtervolgingsscènes met een uitermate hoog adrenaline-gehalte dit ruimschoots goed.
7. Alien: Romulus (Fede Alvarez, USA)
Bij de eerste keer kijken vond ik dat het best een leuke best of Alien film was, niets meer, niets minder. Bij de tweede keer viel het me op dat het eigenlijke een héle goede Alien-film was: de donkere, dreigende atmosfeer is magnifiek; de huiveringwekkende muziek perfect, de karakters precies diep en ondiep genoeg en de hints naar de prequels intrigerend. Doe mij nog maar een paar nieuwe Alien-films van dit formaat. Heerlijk creepy, goor en af en toe lekker dommig.
8. Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person (Ariane Louis-Seize, CAN)
Ondanks al het vampiergedoe is het eigenlijk een hele lieve film. De twee hoofdrolspelers zijn gewaagd aan elkaar en brengen moeilijke thema’s met een luchtige air heel vlotjes over aan het publiek. Je leeft met iedereen mee, ook met de rare zus en de goedbedoelende vampierouders. Hele droge humor, doordrenkt van bloed en gedipt in een top soundtrack.
9. The End We Start From (Mahalia Belo, UK/USA)
Ondanks dat het einde wat suffig was, is de rest van de film heel mooi in elkaar gezet. Het is een grote chaos in de apocalypse, maar de beelden en de interacties zijn sereen, zelfs als men elkaar de hersens in elkaar aan het slaan is. Dit komt waarschijnlijk ook door de intrigerende soundtrack van Anna Meredith, maar ook door het feit dat je rustig kan nadenken over het einde, doorzettingsvermogen, de verschrikking dat de mensheid is, natuur en rare wappies. Verder irriteerde Benedict Cumberbatch mij niet eens, en dat is echt een mirakel, wat dus erg voor de kwaliteit van de film pleit.
10. Longlegs (Osgood Perkins, CAN/USA)
Hoewel ik denk dat er een nóg betere film hier in verborgen zit is dit óók al niet niks. Een beetje Silence of the Lambs maar dan helemáál van de pot van de gerukt, heel creepy en een grof ongemakkelijke film. Monroe mag van mij wel een grotere ster zijn, en oh oh, wat is Cage toch weer goed en heerlijk bizar als Longlegs, een mix tussen een wandelende gepaneerde kipfilet en Marilyn Manson aan de drugs.
Flop
1. Rebel Moon – Part Two: The Scargiver (Zack Snyder, USA)
Mensen, mensen, alsjeblieft. Waarom krijgt deze man nog steeds zakken met geld om zulke belabberd slechte films te maken? Deel twee was echt nog 10 niveaus lager dan deel 1 en daar helpt geen director’s cut tegen. Nee, alleen maar nóg langer naar een stel boeren kijken die aan het oogsten zijn. Boeiend joh.
2. Challengers (Luca Guadagnino, IT/USA)
Dit was zó’n nutteloze film! Geen enkel karakter had diepte en ze waren allemaal even onaangenaam en zelfzuchtig. Verder heb ik echt lang lopen zoeken naar een rode draad of thema, maar helaas tevergeefs. Ook onbegrijpelijk dat dit bovenaan heel veel lijstjes staat. Zonde van zo’n getalenteerde regisseur.
3. Damsel (Juan Carlos Fresnadillo, ES/USA)
Ik ben altijd wel te vinden voor een slappe fantasy of sf-film op Netflix. Een paar draken, wat mooie CGI en wat vermakelijke karakters. Maar oei, wat was de CGI pover, en waar was het verhaal? Een of ander grietje dat uit een gat moest ontsnappen. Of heb ik een deel van de film gemist? Wel een mirakel dat ondanks haar verfomfaaide uiterlijk de lipstick wel goed bleef zitten. Money well spent, lieve damsel.

Barbara te U.
Ik ben in 2024 niet veel naar de bioscoop geweest realiseer ik me.
Top
• Conclave
Verrassend.
• Monsieur Anzavour
Keek al paar maanden naar uit.
• Back to Black
Ook mooi en dus zo triest dat zoveel talent zo klem zit.
• ???
Een bizarre film was...een Franse film...weet de titel niet meer. Zo absurd en luguber, met oor afbijten en zo. Toch blijven zitten omdat het een Franse film was.
[red.: mocht je de titel weten, neem contact op]
• Here
Hier dacht ik, zal ik weg lopen en ben toch blij dat ik de film heb uitgekeken.

Beek te S.
In 2024 helaas geen enkele bioscoopfilm gezien. Dankzij RTL-007 nog wel twee Bond films kunnen inhalen, die ik destijds in de bioscoop gemist had (Casino Royale en No Time to Die).
Aangezien ik vorig jaar mijn lijstje niet ingeleverd had, bij deze alsnog mijn top/flop over 2023:
Top
1. Oppenheimer
Indrukwekkend, maar had van mij wel iets korter dan 3 uur gemogen (te veel aandacht voor Lewis Strauss, Oppenheimer’s plaaggeest).
2. Living
Mooi verhaal met Bill Nighy in de hoofdrol.
3. Mascotte
Compromisloze, ongezellige film van Remy van Heugten, gezien in de gezelligste bioscoop van Amsterdam. Dat is twee keer een compliment.
4. Dumb Money
Hoe een internet community een hedge fund op de knieën wist te krijgen door massaal het aandeel GameStop aan te kopen. Amusant verhaal, maar voor een comedy hadden er meer goede grappen in gemogen.
Flop
1. Everything everywhere all at once
Na de Oscars was deze film nog een keer in de bioscoop te zien in een ‘extended cut’ versie (met een extraatje aan het begin en einde).
Deze zogenaamde ‘mindfuck’ pakte voor mij echter helemaal verkeerd uit. Vergelijkbaar met experimentele jazz: fun to play, but no fun to listen to. Pas na 151 minuten was deze martelgang voor mij voorbij. De blooper reel aan het einde liet zien dat de makers in ieder geval wel plezier hebben gehad.
Verder nog twee re-releases van classics in de bioscoop gezien:
• Love Actually (20th anniversary edition)
• (Rambo:) First Blood (40th anniversary edition)

Bollers te A.
Top
1. Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, 2024)
Ik vond Furiosa eerlijk gezegd beter dan Mad Max: Fury Road. De film bevat meer verhaal en betrokkenheid bij de personages. Waanzinnige film en instant cult classic als je het mij vraagt. Fantastische rollen van Anya Taylor-Joy en Chris Hemsworth. Het is mij dan ook onduidelijk waarom deze film niet echt succesvol is geweest.
2. All of Us Strangers (Andrew Haigh, 2023)
Adam is 30 jaar geleden zijn ouders verloren in een auto ongeluk. Hij begint bezoekjes te brengen aan zijn ouderlijk huis waar zijn ouders nog blijken te leven, in de leeftijd die ze ten tijde van het ongeluk hadden. Tijdens deze bezoeken kan hij de persoon die hij is geworden laten zien aan zijn ouders en de vragen stellen die altijd onbeantwoord zijn gebleven.
3. Spoorloos (George Sluizer, 1988)
Voor het eerst gezien dit jaar. Indrukwekkende film die je meesleurt in de zoektocht van Rex naar zijn verdwenen vrouw op een parkeerterrein op vakantie in Frankrijk.
4. Poor Things (Yorgos Lanthimos, 2023)
Emma Stone speelt waanzinnig in deze Frankenstein adaptatie. Zeer origineel en grappig.
5. The Zone of Interest (Jonathan Glazer, 2023)
De film toont het leven van de kampbewaarders in Auschwitz zonder dat je iets van de gruwelen uit het kamp zelf te zien krijgt. Indringend en knap gemaakt.

Guus te A.
Als VW zo'n lijstje klassiekers meegeeft, doe ik vrolijk mee: het overdonderende Mind Game (Masaaki Yuasa), het superfantastische Pather Panchali (Satyajit Ray), en de Braziliaanse trip Black God, White Devil (Glauber Rocha), to name but a few. Clint en Coppola kwamen met hun laatste films in 2024, de een kreeg een beledigende release, de ander moest alles zelf betalen. Zo'n jaar was het.
Top
1. All of Us Strangers (Andrew Haigh)
Hou op met mij, wat een hartenbreker, een ontzettend zorgvuldige, gedurfde, tedere en ontroerende film.
2. The Iron Claw (Sean Durkin)
Werkt bijna als een soort emotionele companion piece met bovenstaande klapper, een verpletterend verhaal over een gezin dat radeloos de Amerikaanse kwelling en verbrokkeling ondergaat.
3. Juror #2 (Clint Eastwood)
Clint sluit z'n one of a kind oeuvre af met de meest deprimerende film van het jaar. Na deze ben ik terug gaan kijken, de afgelopen kwart eeuw heeft de man geen zwakke film gemaakt, unbelievable.
4. Alien: Romulus (Fede Alvarez)
Kreeg een bum rap van de critici, maar hyper-intense, betrokken en moderne sequel. In de bioscoop merkte ik dat andere kijkers net als ik helemaal in hun stoel kropen van de spanning.
5. Indië Verloren (In-Soo Radstake)
Eigenlijk een essentiële documentaire, uiterst boeiend, geslepen van vorm, uiteindelijk onverbiddelijk van inhoud.
6. Le Pot-Au-Feu (Tran Anh Hung)
Eetfilms, ik hou ervan, en dan zo'n cast en die verleidelijke regie, ja fijn.
7. Monster (Kore-eda Hirokazu)
Come to think of it, of 2024 telde gewoon meer films met een deprimerend karakter of de huidige werkelijkheid heeft er gewoon meer tot leven geroepen (of ik werd er dit jaar meer naartoe getrokken). Dit was ook weer zo'n klap op het hart, erg goed gemaakt, vlekkeloos gespeeld.
8. Flow (Gints Zilbalodis)
Een kat doorstaat de zondvloed (net iets te goedkoop geproduceerd, op het bioscoopscherm leek haar vacht wat pixelig), tegelijk beangstigend en geruststellend, echt een avontuur.
9. Megalopolis (Francis Ford Coppola)
Ook Coppola brengt z'n laatste, meer essay dan fictie, de grootste stoofpot van het filmjaar. Een oudere maker, de meest getalenteerde van z'n generatie, wil alles wat eerder nog ongezegd was gebleven de wereld in blazen. Jeugdig, overmoedig, aangrijpend.
10. Rebel Ridge (Jeremy Saulnier)
Film met de beste scène van het jaar: ergens in Amerika probeert iemand op de fiets een bus met gevangenen bij te houden. Het lukt. Fenomenaal. En de rest was ook best spannend.
Flops waren weer te veel om op te noemen (2024 stelde ook hierin niet teleur), dus ik ging voor de smorgasboard aan allerlei verschillende soorten turkeys. Speciale vermelding: Gladiator II is met gemak de allerslechtste film van deze nog relatief jonge eeuw.
Flop (in random order)
• Poor Things (Yorgos Lanthimos)
Vrouwonvriendelijkste shit van het jaar.
• Madame Web (S.J. Clarkson)
Saaiste shit van het jaar.
• Godzilla x Kong: The New Empire (Adam Wingard)
Domste shit van het jaar.
• Back to Black (Sam Taylor-Johnson)
Sneuste shit van het jaar.
• Horizon: An American Saga (Kevin Costner)
Oubolligste shit van het jaar
• Inside Out 2 (Pete Docter)
Lafste shit van het jaar.
• The Substance (Coralie Fargeat)
Oppervlakkigste shit van het jaar.
• Longlegs (Osgood Perkins)
Frustrerendste shit van het jaar.
• Blink Twice (Zoë Kravitz)
Vapigste shit van het jaar.
• Gladiator II (Ridley Scott)
I can't even.

Marlous te A.
Het is wachten totdat ik een keer geroyeerd wordt, want m'n goede voornemens van meer films kijken verliest het al jaren snoeihard van de realiteit. Elk jaar weer even confronterend hoe kort mijn lijstje is. Maar we blijven positief: wie weet ga ik dit jaar wel eindelijk het bioscooplicht zien! Ben in het nieuwe jaar in ieder geval al goed op weg en met dat ik dit schrijf, sta ik op het punt alweer in 't biospluche te zakken. Nu al trots op mezelf, haha. Kijken hoe lang ik dit volhoud.
Maar komt mn top & flop lijstje van afgelopen jaar:
Top
• Monsieur Aznavour
Heerlijk om als middagfilm te pakken en ondergedompeld te worden in een levensverhaal van een man die iedereen kent en die eigenlijk niemand kent.
• De Terugreis
Ik ben niet echt fan van Nederlandse film, maar voor mij maken Martin van Waardenburg en Leny Breederveld dit heel fijn om naar te kijken. Een sober drama over ouderdom, aftakeling en dementie. Met twee passende karakters die een realistisch verhaal vertellen van onbeholpenheid, onbegrip en toch ook verbondenheid en liefde.
• The Six Triple Eight
Omdat ik een sucker ben voor echte verhalen die vaak lang in een verdomhoekje hebben gelegen. En hier had ik dus echt nog nooit van gehoord. Tuurlijk lekker 'American sweet' gemaakt, maar doet niks af aan het historisch gebeuren.
Flop
• Wicked
Ik keek best uit naar weer eens een heerlijk fantasy filmpie. Maar dit...NOPE. Er was al zoveel lyrisch gedoe over: that should have been a red flag to me. Teveel prikkels en teveel gedoe... en dan ook nog met een lekker commercieel bedacht gedwongen open einde (dus je moet wel bijna deel 2 gaan zitten kijken. Vertik ik). Gewoon too much. I'll stick to the original.

Harley te H.
Ook het afgelopen jaar was het bioscoopbezoek weer karig. Met zoonlief bezocht ik de bioscoop vaker dan voor eigen vertier. Gelukkig zorgden de streamingsdiensten ervoor dat het lijstje niet beperkt is gebleven tot twee films.
Top
1. Anora
Op een gegeven moment waan je je in een vervolg op The Hangover. Vermakelijke film.
2. Greatest Night of Pop
Over de totstandkoming van We are the world met meester Quincy Jones aan het werk. Hadden ze nu nog maar eens oog voor de rest van de wereld.
3. Rebel Ridge
Zoals master VW al zei: intens! Dat is het zeker. Voor mij een film uit het zo gewaardeerde 'must endure'-genre.
4. Land of Bad
vooral de actiescènes zijn goed te pruimen, het was lang geleden dat ik zo'n film gekeken heb. De mindere typische Amerikaanse scènes heb ik met liefde doorstaan.
5. Despicable Me 4
Het blijven leuke wezentjes, die Minions. Op een 'studiedag' in een bijna lege bioscoop met de grote kleine man gekeken.
Flop
1. Poor Things
Wat een gedrocht, letterlijk en figuurlijk.

Judith te U.
Top
1. The Outrun
Prachtige film. Actrice Saoirse Ronan schittert in deze film over alcoholisme. Magnifieke beelden van het eiland Papay, een van de Orkney eilanden in Schotland. De interactie met de woeste natuur en lokale fauna is prachtig.
2. All of Us Strangers
Ik was geraakt, tijd erna nog knoop in mijn maag. Over vroegkinderlijk trauma. Over eenzaamheid. En gezien worden door al dan niet overleden dierbaren. The power of love.
3. How to have Sex
Gezien op IFFR. Knap gemaakte film over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Een ja is niet altijd ja. Zou verplicht lesmateriaal moeten zijn op de middelbare school voor seksuele voorlichting.
4. Dream Scenario
Ook in deze rol als sullige professor is het genieten van Cage. Ook al heb ik van begin af aan een zwak voor hem, ik moet er toch niet aan denken dat hij in mijn dromen verschijnt.
5. The Holdovers
Heerlijke jaren 70 film over de overblijvers in de kerstvakantie op een prestigieuze kostschool. Geweldig acteerwerk tussen leraar Paul Giamatti en zijn leerling nieuwkomer Dominic Sessa.
6. Love Lies Bleeding
Tarantino meets Thelma & Louise. Queer cultfilm. De seksuele spanning tussen de hoofdpersonages spat ervan af. Heerlijke old skool film met rondspattend bloed en lijken die weggewerkt moeten worden.
7. The Zone of Interest
Over de logistieke operatie om zo efficiënt mogelijk alle joden uit te roeien. Gaat onder je huid zitten, juist door weinig dialoog en akelige achtergrondgeluiden.
8. Poor Things
Sterrenkast met Emma Stone, Willem Dafoe en Mark Ruffalo. Chirurg met grootheidswaanzin die erop los experimenteert. Zijn product ziet haar lichaam als een ontdekkingstocht. En de louche oversekste advocaat blijkt zelf ook zijn grenzen te hebben.
9. Witte Flits
Verrassende film op NFF. Kaart zware thematiek aan rond euthanasie bij psychiatrisch lijden. Richt zich met name op de onmacht van de ouders. De regisseur neemt de kijker genuanceerd mee in het proces naar een waardig einde.
10. Conclave
Film over intriges en machtsverhoudingen binnen het Vaticaan bij het beslissingsproces over het benoemen van een nieuwe Paus. Had er iets meer van verwacht, maar mooi geschoten en onderhoudende film. Goed acteerwerk van Ralph Fiennes, zijn mimiek is sprekend. Verrassend einde.
Flop
1. La Bête
Flutfilm. Jammer dat Léa Seydoux zich voor deze slechte science fiction film heeft laten strikken.
2. Anora
Grote tegenvaller bij wellicht hoge verwachtingen na bekroning met een Palme d’Or. Pretty Woman maar dan voor het geld. Te lange zoektocht naar de Russische jongen die zijn rijke ouders ontvlucht met aanhoudend schreeuwende achtervolgers. Film met heel veel “fuck you’s”, te veel.
Speciale vermelding
1. Songs of Earth | Fedrelandet
Prachtige Noorse natuurdocu rond het Nordfjord. Mooie helikopter- en dronebeelden dichtbij de blauwe gletsjer die we bijna drie jaar geleden op vakantie zagen. Ook over vergankelijkheid en hoe nietig we als mens zijn in de wonderschone maar weerbarstige natuur.
2. Geluif in ’t Goeje
Nog een verrassing op het NFF. Feelgood documentaire over het Draaksteken in het Limburgse Beesel. De 7-jaarlijkse traditie die de verhoudingen in de hechte dorpsgemeenschap soms pijnlijk naar boven haalt. Groepsdynamiek ten top. Jammer dat deze heerlijke docu buiten Limburg niet de bioscoop heeft gehaald. Nog terug te kijken op NPO.
Nostalgie
1. Singin in the Rain
Op groot scherm gezien op een zomerse avond op de Neude. Tot groot genoegen van VW eindelijk gezien. En inderdaad een juweeltje.
2. Soldaat van oranje
Klassieker met Rutger Hauer en Jeroen Krabbé. Indrukwekkend verhaal over Erik Hazelhoff en zijn medestudenten. Mooi om terug te kijken na de alsmaar doorspelende musical.
Series
1. Ripley
Sinistere rol van Andrew Scott. Ik ben fan.
2. The Diplomat
Machtspelletjes en relationele explosies. Heerlijk om naar te kijken.
3. The Man on the Inside
Wat simpel maar leuk verhaal over een spion (Ted Danson) in een luxe bejaardentehuis. Slow televisie.