Beste lezer,
Dit is 2017, waarin niet meer onder ons:
| Ω Michael Ballhaus | [C] Welt am Draht | Die Ehe der Maria Braun | After Hours | Broadcast News | Goodfellas | The Age of Innocence |
| Ω Jonathan Demme | [R] Last Embrace | Stop Making Sense | Philadelphia | The Silence of the Lambs |
| Ω George A. Romero | [R] Night of the Living Dead | Martin | Dawn of the Dead | Knightriders |
| Ω Tobe Hooper | [R] The Texas Chain Saw Massacre | Poltergeist |
| Ω Radley Metzger | [R] Camille 2000 | The Opening of Misty Beethoven |
| Ω Umberto Lenzi | [R] Almost Human | Napoli Violenta | Nightmare City |
| Ω Sam Shepard | [A, Sc] The Right Stuff | Paris, Texas | The Assassination of Jesse James... | Mud |
| Ω Tomas Milian | [A] Le Soldatesse | Almost Human | Non si sevizia un Paperino | JFK |
| Ω Jerry Lewis | [A] The Nutty Professor | The King of Comedy | Funny Bones |
| Ω Kitty Courbois | [A] Het Gangstermeisje | Spetters | "Het Wassende Water" | Hoogste Tijd |
| Ω Martin Landau | [A] Tucker: The Man and His Dream | Crimes and Misdemeanors | Ed Wood |
| Ω Jeanne Moreau | [A] Ascenseur pour l'échafaud | Les Amants | La Notte | Jules et Jim | La Baie des Anges | Les Valseuses |
| Ω Powers Boothe | [A] Southern Comfort | The Emerald Forest | Sin City |
| Ω Harry Dean Stanton | [A] Cockfighter | Straight Time | Alien | Paris, Texas | Repo Man | Wild at Heart |
| Ω Roger Moore | [A] "Ivanhoe" | "The Saint" | Live and let die | The Spy who loved Me | For Your Eyes Only | Octopussy |
| Ω Clifton James | [A] Cool Hand Luke | Live and let die | The Laughing Policeman | The Man with the Golden Gun | Lone Star |
| Ω Bill Paxton | [A] Aliens | Near Dark | True Lies | Apollo 13 | Twister | A Simple Plan | Frailty | Nightcrawler |
| Ω John Hurt | [A] 10 Rillington Place | Alien | The Elephant Man | Nineteen Eighty-Four | Harry Potter | Tinker Tailor Soldier Spy |
| Ω Emmanuelle Riva | [A] Hiroshima mon amour | Trois couleurs: Bleu | Amour |
| Ω John Hillerman | [A] Blazing Saddles | Chinatown | "Magnum, P.I." |
Waarin JB en VW lange rijen trotseren op de straten van Toronto om toegang te krijgen tot het TIFF. En ontdekken hoe mainstream arthouse, na The Kids Are All Right (2010) en La Vie d'Adele (2013), de lesbische relatie steeds meer ruimte geeft met prima films als Disobedience en My Days of Mercy.
Waarin LePaulski, als plus-one, het reünie-feestje van de cast en crew van het 35 jaar oude De Lift crasht. Op de borrel, na de vertoning van de gerestaureerde film, vergaapt hij zich ongegeneerd aan zijn oude idolen: Willeke van Ammelrooy, Huub Stapel, Serge-Henri Valcke en Dick Maas.
For Your Eyes Only LEZERS TOP 2017
|
Terechte Oscarwinnaar Casey Affleck pakte me bij m’n strot en liet niet meer los.
Als je, verpakt als een superheldenfilm, stiekem een intellectueel filmpje weet te maken over identiteit en er nog mee weg komt ook, ben je een hele grote. Petje af, James Mangold!
Ik zet deze maar lukraak op 3, maar hoort eigenlijk in zijn eigen categorie.
Over het vermogen om schoonheid en poëzie te kunnen zien in de routine van alledag.
Ik ging bijna over m’n nek bij dit verhulde pleidooi voor het vegetarisme.
Een paar uur door de hel naar het onontkoombare einde.
Zoals ik ergens terecht las: Dunkirk laat je niet zozeer meeleven maar invoelen. Verder doet Christopher Nolan weer een functionele goocheltruc met tijd.
Over de bittere kou van het verlies.
9. blade runner 2049
Een aan alle kanten geslaagde sequel gaat lichtjes ten onder aan de saaiheid van Ryan Gosling.
Eigenlijk niet veel meer dan een (geslaagde) lange videoclip van al je favoriete muziek, met back-to-back de Nederlandse klassiekers Hocus Pocus en Radar Love.
Ook in het tweede seizoen nog geen zwakke plekken kunnen ontdekken aan deze prachtige productie. God save the Queen!
Van en met de indrukwekkende Elisabeth Moss.
Als Wes Anderson een superheldenserie zou maken zou het er ongeveer zo uitzien.
Als fanboy van de boekenreeks doet deze veel pijn.
Als fanboy van de anime-versie uit de jaren ’90 doet deze veel pijn.
Zelfs na grondig onderzoek op internet weet ik nog steeds niet waar dit over ging.
De regisseur van het meesterlijke The Return en Leviathan sombert door en kookt zijn personages wederom gaar in eigen vet. Net wanneer je denkt dat je een hekel aan ze hebt, ontmoet je hun moeder en zakt je de moed pas echt in de schoenen.
Een vreemde ervaring wanneer melodrama zo echt voelt als bij deze prachtige film. Cinema verdwijnt onnadrukkelijk naar de achtergrond om de personages ruimte te geven. Dit jaar toch nog een echte brok in de keel.
Brutale, zelfverzekerde, mooie productie met een prima scenario uit Nederland. Koolhoven regelde het helemaal zelf en maakte met Guy Pearce een slimme keus voor deze nare thriller in een originele western setting met mooie horrormomenten.
Waar het horrorgenre zich de afgelopen vijftien jaar veel te serieus neemt, is hier een debuutfilm die ouderwets verrast en grappig is. De verfijnde awkwardness bouwt rustig op wanneer de innemende Daniel Kaluuya voor het eerst zijn iets te enthousiaste en iets te witte schoonfamilie ontmoet. De afgeraffelde finale weerhoudt de film van de toppositie.
In een dorpje richting Canadese grens doet een alcoholische priester concessies aan het grootkapitaal. Perfect Schrader-materiaal om er ouderwets mee uit de bocht te vliegen in een vuistdikke, religieuze apotheose. Een schrijver van dit kaliber laat je zijn gang gaan.
De aandacht voor dit kleine drama was ongewoon veel en overweldigend. Het is ze gegund vanwege het fijne acteerwerk en de manier waarop Miami tot leven wordt gewekt, zonder te veranderen in een Gangsta’s Paradise.
7. baby driver (Edgar Wright, USA)Minpuntjes zijn de karikaturale boeven en een weinig origineel waitress-next-door verhaal. Ook de achtervolgingsscènes kunnen niet helemaal tippen aan inspiratiebron: The Driver (1978). Maar de vrolijkheid werkt aanstekelijk en de film etaleert maar eens de anarchistische brille van “Hocus Pocus” (1971) van onze eigen Focus virtuozen; Jan Akkerman en Thijs van Leer!
Emotie, impuls en broederliefde regeren het leven en de avond van Robert Pattinson wanneer hij zijn broer bevrijdt uit een inrichting. Het onvoorspelbare verhaal over criminelen, die maar vijf minuten vooruit denken en de rest improviseren, levert een avond vol verwarring, radeloosheid en energie op.
Een Finse plattelandsjongen daagt de Amerikaanse bokskampioen uit voor de wereldtitel en wordt vervolgens verliefd. Denk er zwart/wit beelden bij met een Fins einde en je hebt een mooi beeld van deze ontwapenende komedie.
Een klein verhaal zonder indrukwekkende wendingen maar juist daardoor charmant. De onbeholpen pogingen om een vriendin terug te winnen werken aanstekelijker dan bij een slimme Hugh Grant romcom.
Mijn favoriete film op 70mm, wat een voorrecht. Bij elke kijkbeurt springen er weer nieuwe dingen uit. Nu blijkt de prehistorische proloog met haar primitieve effecten geweldig gedaan en is de ruimtetrip aan het eind op groot doek een spectaculair visueel feest. Een machtige monoliet in de filmgeschiedenis!
❤.) killer of sheep (Charles Burnett, 1978, USA)Burnett filmt krachtige, alledaagse beelden van spelende kinderen op een bouwplaats of een meisje zingend in een washok. Het verhaal over het sappelende, zwarte gezin is niet altijd sterk, maar de amateur acteurs voegen overtuigende authenticiteit toe aan deze aanklacht tegen de dog-eat-dog maatschappij.
➶.) predator (John McTiernan, 1987, USA)In een tijdmachine teruggezonden naar een heel jonge Arnie die een paar van zijn beste one-liners opdist. Opgeteld bij een prachtig Stan Winston creature, overtuigende sfx, onverbiddelijke vuurkracht en een heleboel choppers: aaahhh, eighties bliss!
⛟.) almost human | milano odia: la polizia non può sparare (Umberto Lenzi, 1974, Italië)
De dit jaar overleden acteur Tomas Milian zet deze sociopaat breed maar overtuigend neer. Met veel geweld en slechte manieren probeert hij zich makkelijk rijk te stelen. Almost Human onderscheidt zich door het verhaal van de criminelen en van de detective mooi in balans te houden.
𝄞.) opera (Dario Argento, 1987, Italië)Samen met Suspiria (1977) vormt Opera dit jaar een fantastische double bill in EYE 1. Voorafgegaan door een geanimeerd interview met maestro Argento zelf, was het oogstrelende en spannende Opera de verrassing voor mij.
▷▷ Ben Wheatley film van het jaar ◁◁Normaal een prijs voor Free Fire van Ben Wheatley, maar die was wel erg kluchtig. Onderstaande films zijn ook niet helemaal geslaagd maar bieden wel frisse kitchen-sink horror.
Voor het eerst weg van haar beschermende ouders ontdekt een jonge vrouw het eerstejaars studentenleven. Ze moet leren omgaan met de onnatuurlijke lust die haar leven en dat van anderen begint te beheersen.
Het doet denken aan het superieure We need to talk about Kevin maar mist de psychologische impact. Het kille geterroriseerde chirurgengezin intrigeert wel maar beroert te weinig.
Voor het eerst weg van haar beschermende ouders ontdekt een jonge vrouw het eerstejaars studentenleven. Ze moet leren omgaan met de onnatuurlijke kracht die haar leven en dat van anderen begint te beheersen.
Kogelballet, ditmaal in een ziekenhuis. De cliché karakters en het onzinverhaal maken de soms spectaculaire actie tot pure kitsch.
Ik heb een zwak voor de zelfspot van Amy Schumer en moet een aantal keer hardop lachen. Maar het geheel blijft te veel steken onder de middelmaat. Daar helpt geen Goldie Hawn aan.
Een vrij humorloos en pover scenario wordt gecombineerd met chemieloze miscasting van de hoofdrolspelers. De wensdroom van een nieuwe Fifth Element is uitgelopen op een mooi vormgegeven mislukking.
Het treffen van twee dolende zielen met gebutst lichaam en geest in een harde wereld. Nauwkeurig uitgedacht, zowel in concept als uitvoering. En gelukkig, een sprankje hoop.
Alles uit balans, verknipt en verdraaid. In een maalstroom mee naar het onvermijdelijke einde. Een geschenk voor een zieke wereld. Perfect.
Zvyagintsev is een meesterfilmer die evengoed het schuurpapier als de mokerhamer hanteert. Verpletterend.
Na meer dan 20 jaar een volledige duiding van een zaak die je denkt goed te kennen. Wat een bijzondere samenloop dat uitgerekend de talentvolle regisseur Ezra Edelman de handschoen oppakte (no pun intended). Hij, en alleen hij, kon met zijn Joodse vader (advocaat) en zwarte moeder (mensenrecht activist) zowel het vertrouwen van verdediging als aanklager winnen. Beide partijen lijken opgelucht om hun beroepsgeheim te breken. En dan heb ik het nog niet eens over O.J. gehad…
Die dekselse Koreanen leveren een overvolle fruitmand vol smakelijke en giftige vruchten. Om door een ringetje te halen, relatief voor een appel en een ei (10 miljoen) gemaakt.
Tijd voor meditatie. Ohm.
Eind jaren 90, Lepaulski’s dag met de sterren in het Olympic Auditorium, L.A.: De filmopnames voor Man of the Moon. Juist ja, dat ben ik daar in het publiek bij de worstelwedstrijden. Opzienbarende docu doet beeld van Jim Carrey en die dag in L.A. grondig kantelen.
Full disclosure: Katja Herbers kan niks fout doen bij mij. Haar komisch talent en het echt goede script van Jacqueline Epskamp en Anna Drijver maken dit tot een feestje. Er is flink geleend bij amerikaanse voorbeelden, maar behoudt zijn eigen charme.
Have mercy. Arm Amerika, stuurloos en moreel failliet. Een mooie voorbode op, en illustratie van, de Trump verkiezing. En eindelijk iets met Shia LaBeouf dat ik te pruimen vind.
Dit is een mineur werkje in het Noah Baumbach oeuvre, maar Dustin Hoffman is weer eens ouderwets goed op dreef. Baumbach heeft zijn werken aan de filistijnen van Netflix verkocht, wellicht in ruil voor de mogelijkheid om Meyerowitz te kunnen maken. Gaf mij de gelegenheid om Kicking and Screaming (vermakelijk studentikoos werkje uit de jaren 90, bij mijn weten nooit een release gehad in Nederland) en The Squid and the Whale (zijn absolute magnum opus) te zien.
De camera krijgt geen genoeg van Jennifer Lawrence en oke Darren dat begrijpen wij ook. Maar als je iets allegorisch wil doen, moet er iets van logica of verhaal zijn (zie: The Killing of a Sacred Deer) of absurde, prikkelende humor (zie: Les Charmes Discret de la Bourgeoisie). Had een aardige aflevering van The Twilight Zone kunnen zijn, maar dat is 20 minuten. Om dit op speelfilmlengte te presenteren is een affront.