Uit: 1999, Canada
Regie: Jeremy Podeswa
Met: Mary-Louise Parker, Philippe Volter, Gabriel Rose, Daniel MacIvor, Nadia Litz, Molly Parker, Marco Leonardi
Een aantal verschillende personen is op hun eigen manier bezig met een zoektocht naar geluk. Het uitzonderlijke is dat ze hierbij elk vertrouwen op een van hun goed ontwikkelde zintuigen. Duidelijk is dat ze het zichzelf niet makkelijk maken door op één paard te wedden. De verdwijning van een klein meisje speelt in al hun levens een rol.
De vijf zintuigen als leidraad nemen voor een film is een behoorlijk ambitieuze onderneming. Kieslowski had er minstens een vijfluik van gemaakt, maar je kan niet ontkennen dat regisseur Podeswa er echt voor is gaan zitten. Je wordt overweldigd door de grote schoonheid van de beelden. Zelden mooier uitgelichte plaatjes gezien. Elk shot is als een schilderij van Edward Hopper, mooi strak en scherp gedefinieerd met veel pasteltinten en indrukwekkende schaduwpartijen. De warme verwachtingen die bij de sensuele vijf zintuigen naar boven komen worden vertaald in uitermate kille shots.
Elke ruimte bewaart dezelfde koele afstand. Eigenlijk een constante factor in de Canadese film getuige werken als Exotica, Love and Human Remains en het werk van Cronenberg (met name Crash). Toch werkt het in deze film wonderwel. Er wordt een zekere afstand gecreëerd tot de vreemde wezens die het doek bevolken en er wordt ruimte gelaten voor een relativerend gevoel voor humor.
VW
Geen korrelige videobeelden. Geen hotsknots cameravoering. Geen shots vanaf de schouder. Geen naturel geacteer. Geen quasi geïmproviseerd plot. Maar strakke, brede, kleurrijke beelden. En langzame stabiele camerabewegingen (statief!). Echte acteurs wiens palet niet beperkt is tot het 'naturel acteren'. En een plot dat helemaal geconstrueerd is om een bepaald concept.
Nee, LePaulski en ik zijn niet naar een Kubrick retrospectief geweest maar hebben de nieuwste film van Jeremy Podewska gezien. Het is weer eens niet gemakkelijk iets over de film te vertellen zonder over het plot te gaan neuzelen. Daarom maar even wat ik er goed of slecht aan vond. In dit geval vond ik hem zo goed omdat ik vanaf de eerste seconden het doek in zonk, als een laars in de modder. Het is zo lekker om af en toe eens naar een zo bedachtzaam geschoten film te kijken. Mooie beelden, geluid en acteurs, het doet er dan verder ook niet zo veel toe waar het verhaal nou precies om draait.
De thematiek is erg origineel. Alle hoofdpersonen, verbonden door een netwerk van vriendschap en relaties, ontdekken of worden geconfronteerd met hun afhankelijkheid van één van hun zintuigen. Om hier mee af te rekenen of mee te leren leven gebruiken ze de hulp van de anderen. Het plot is hier af en toe de storende factor. Sommige scènes verlopen wel erg traag. En de gebeurtenissen in deze conceptuele film lijken wel erg willekeurig. Desalniettemin gebruiken velen van Podewska's generatie genoten het succes van het Dogma Manifest (waar op zich niet veel op tegen is) als vrijbrief om alle productie-waarden overboord te gooien. Podewska doet het tegenovergestelde en maakt een ouderwetse 'kijkfilm', driewerf hoera.
Beste filmvrienden (om met Jac. Goderie te spreken),
Ook de film van vandag (of eigenlijk vorige week donderdag) was te zien op het IFFR. Films
als deze hebben we tijdens het festival expres gemeden omdat we wisten dat ze toch wel in de
normale roulatie zouden komen. En je moet een beetje zuinig met dat soort films omspringen
als je elke donderdag weer een nieuwe leuke film wilt zien. Onze mailinglijst wordt alleen maar
langer. Dat moet een goed teken zijn want hij zou tenslotte ook korter kunnen worden.
Hopelijk binnenkort weer terug op www. Zet het volgende adres maar alvast in je 'favorite
bookmarks': www.kvi.nl/disk$1/zegers/cvg/vwlepaulski.html Maximale score voor een film is
en blijft vier sterren.
Het woord is aan LeP,