For Your Eyes Only part LXVIII

Family Isn't A Word... It's A Sentence.


The Royal Tenenbaums

Uit: 2001, USA
Regisseur: Wes Anderson   (The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Limited)
Cast: Anjelica Husten, Owen Wilson, Luke Wilson, Gwyneth Paltrow, Ben Stiller, Gene Hackman, Bill Murray

Synopsis:New Yorkse familie van excentriekelingen en genieën leeft op wanneer na jaren de vader zich weer probeert terug te wurmen in het leven van zijn vrouw en nakomelingen.



VW

Het is moeilijk te bepalen tot wat voor stroming ‘The Royal Tenenbaums’ behoort. De eigenaardige personages en de eigentijdse vormgeving maakt het in ieder geval tot een passend Amerikaans antwoord op het Franse ‘Amelie’ en het Australische ‘Moulin Rouge’. De schrijver/regisseur Wes Anderson is minder ervaren dan Jeunet en Luhrmann (al maakten Luhrmann ook pas 3 films) en dat verklaart misschien waarom het nog niet zo’n impact heeft als die andere twee filmhuis favorieten. ‘The Royal Tenenbaums’ is Andersons derde en komt na zijn culthit komedie ‘Rushmore’. Het is een bevestiging dat Anderson zich mag scharen in de rij zeer talentvolle regisseurs als Paul T. Anderson, Todd Solondz, Christopher Nolan, Doug Liman, David Fincher, etc, die de cinema in Amerika het komende decennium (mogelijk) zullen gaan bepalen.


Het is lastig de Tenenbaums in de armen te sluiten. Ze zijn geniaal en daardoor excentriek en afwezig. Een identificatietrucje dat natuurlijk vaker is toegepast. Iedereen voelt zich wel eens een outsider, onbegrepen of onbemind. Met een zeer aaibare excentriekeling in de hoofdrol is het publiek al snel voor de bijl. Maar wat moet je met een hele familie weirdo’s? Dergelijke gevallen kom je vrijwel alleen in komedies tegen, ‘The Adams Family’ of iets dergelijks. ‘The Royal Tenenbaums’ lijkt dan ook uit op een lachsalvo dat maar niet wil losbarsten. Aan de andere kant van dit spectrum bevinden zich de zeer ernstige verhalen van JD Salinger. Zijn creatie, de uit louter genieën bestaande familie Glass, moet een bron van inspiratie zijn geweest voor de Tenenbaums. Zeker wanneer je bedenkt dat één van de Glass-telgen met een Tannenbaum is getrouwd. Deze vergelijking gaat dan ook beter op. Salinger’s hoofdthema, de omgekeerd evenredige verhouding tussen kennis en geluk, is echter niet aan de orde. Regisseur Anderson legt de nadruk op de dualiteit van relaties. De schuld tussen twee mensen die de wederzijdse verbintenis alleen groter maakt. Hierdoor kunnen de grootste vrienden, vijanden worden en het weer bijleggen zonder dat er een win-win oplossing voorhanden is. Net als de strijd om de gunsten van de geadopteerde Margot Tenenbaum tussen broer Richie en jeugdvriend Eli. Vader Royal Tenenbaum –weer eens een leuke rol van Gene Hackman- zal ook moeten erkennen dat gedane zaken geen keer nemen.


Exemplarisch is wanneer Royal uitlegt hoe hij zijn bediende Padoga heeft leren kennen: ”When I stayed in India he saved my life. He carried me on his back to the hospital when I was stabbed.” Wanneer hem wordt gevraagd wie hem had neergestoken, wijst hij naar Padoga,”He did.” Het gevoel dat Wes Anderson probeert over te brengen is echt. Zelf is hij op weg om een soort film familie om zich heen te bouwen. Hij deelt niet alleen alle schrijfcredits van zijn drie films met acteur Owen Wilson ook de twee broers van Owen, Luke en Andrew, hebben in al deze films een rol. Zo ook de oude Indier Kumar Pallana als Padoga en diens zoon Deepak die in elke film weer opduiken in een klein rolletje. Anderson haalde ze gewoon achter de toonbank van zijn stamcafé vandaan. Wanneer dan ook nog raskomedie acteur Bill Murray graag in je films speelt, moet het leven wel een feest zijn.


VW geeft ***






gezien: 03-04-2002


Home