Uit: 2001, USA
Regisseur: Steven Soderbergh (Erin Brockovich, The Limey)
Cast: George Clooney, Julia Roberts, Matt Damon, Andy Garcia, Brad Pitt
Synopsis: Daniel Ocean heeft het plan opgevat om casino eigenaar Terry Benedict op fantastische wijze van zijn zwaarbewaakte, ondergronds opgeslagen dollari te ontdoen. Hiertoe ronselt hij elf criminelen die elk hun eigen expertise meebrengen. Al snel blijkt dat Ocean’s motieven voor de roof zijn terug te leiden naar zijn ex-vrouw die nu het bed deelt met Benedict.
Welke regisseur op de VWLePaulski site heeft de hoogste recensiedichtheid? Na enkele tellen nadenken komt de onvermijdelijke Steven Soderbergh boven drijven. En dat terwijl we nog één recente hit (Traffic) van de man links hebben laten liggen. Soderbergh is wat de Amerikanen prolific noemen: een van de weinige regisseurs die het voor elkaar weet te krijgen meer dan één film per jaar uit te poepen. Na zijn dubbele oscarnominatie voor beste regie (Traffic en Brockovich) staan de acteurs in de rij om met hem te mogen werken. Vandaar dat de namen van de sterren elkaar verdringen op deze filmposter. En ze hebben ook nog eens allemaal voor een appel en een ei hun medewerking verleend als we de persberichten mogen geloven. Want met ome Steven wordt elke acteerklus een klein feestje. Ze moesten alleen niks hebben van Julia Roberts, zo beweerde George Clooney met de tong-in-de-wang.
Aan alles in Ocean’s Eleven kleeft het etiket ‘achteloos en moeiteloos’. De film is blijkens de achtergrondverhalen zonder ook maar de kleinste problemen tot stand gekomen en er hoefde bovendien geen verhaal verzonnen te worden, want het geheel was in 1960 al een keer eerder verfilmd. Verder verloopt de casinoroof zó gladjes en kent zó weinig tegenslagen dat je niet begrijpt waarom er nimmer een geslaagde overval in Vegas heeft kunnen plaatsvinden. En tenslotte doet Georgie ook nog even een paar jaar cel om dan de en-passant terugverdiende Julia Roberts te kunnen omarmen. De nonchalance die de kracht van Ocean’s Eleven had moeten worden slaat uiteindelijk om in onverschilligheid. Ocean’s Eleven verdient het om zonder veel aandacht bekeken te worden en meteen weer te vergeten. Of eigenlijk helemaal niet te bekijken. Wel zo makkelijk.
VW
De originele ‘Ocean’s Eleven’ zal bij weinig mensen nog in het geheugen staan. Deze ensemble film met Frank Sinatra’s vrienden clubje ‘The Ratpack’ veroverde in 1960 een bescheiden plekje in de filmgeschiedenis. De kracht van de film zit hooguit in het feit dat the ratpack destijds Amerika’s meest ‘glamorous’ sterrencollectief was uit het meest ‘glamorous’ plekje in de States: Las Vegas. Een herverfilming vraagt bijna om een gelijksoortige sterallure. En sterren heeft regisseur Soderbergh gevonden. Maar waar Sinatra, Davis en Martin uit het origineel in het echte leven gezworen drinkebroers en sterren van bühne en witte doek waren, moeten wij het doen met de broodacteurs, Pitt, Clooney, Roberts en Damon uit L.A.
Zonder de glamour hangt veel af van het verhaal en de magie tussen de acteurs. Het verhaal is een redelijk spannende ‘Heist’-movie met een degelijk plot. In veel opzichten is het de tegenpool van ‘Reservoir Dogs’. Al zijn er wat benarde situaties tijdens de tot in detail geplande ‘onmogelijke’ overval, we kunnen er van uitgaan dat dit niet uitloopt in de ellende waarmee Tarantino’s debuut begon. Tijdens de intro zien we hoe de verschillende experts één voor één door Ocean worden benaderd. Ze doen de klus waarna ieder weer zijn eigen pad vervolgt. En zo hoort dat bij de perfecte overval. Daardoor is er –opzettelijk- geen sprake van een band tussen de elf. Ook al zitten alle acteurs goed in hun rol als ensemble boeien ze absoluut niet door het gebrek aan interactie tussen de karakters.
Alles lijkt er op te wijzen dat Ocean’s Eleven voor regisseur Soderbergh een tussendoortje was. Een amusant filmpje geschoten met wat bevriende acteurs. De zorg waarmee hij bijvoorbeeld ‘The Limey’ maakte, is er niet terug te vinden. Geen spel met ruimte, geluid en tijd. Geen karakterstudie. De redelijk eigengereide Soderbergh moet zijn aangetrokken door het ‘hippe’ concept maar de standaard afwerking ervan kan zijn hippe imago weinig goed doen. Maar wie het een worst zal zijn wat de karakters motiveert, zal zich aan deze vlotte actiefilm geen buil vallen.
Beste lezer,
Uit angst het contact met de zeitgeist te verliezen, hanteren instituten als het Filmfestival Rotterdam overbodige thema’s als ‘Wat is Cinema?’. Ondertussen vragen oudgedienden onder het festival publiek zich af ‘Wat is Festival?’. Sinds ik in 1994 voor het eerst met een groepje vrienden het festival bezocht, is er het één en ander veranderd. Zo hoort het ook en het plezier in het festival is er niet minder om. Maar het vertier ben ik wel elders gaan zoeken.
Anno 2002 hang je bij het uitkomen van het programma een avond aan de reserveringslijn in de hoop er door te komen en betaal 6,50 Euro i.p.v. 6,50 Gulden voor je kaartje. Waar wij destijds onze auto op zondagochtend midden op de Kruiskade onbetaald parkeerden, op 15 seconden lopen van elke bioscoop, komen we nu toch maar een dag van tevoren met de trein. Dezelfde ochtend even in de rij gaan staan om aldaar te beslissen welke 7 films je die dag gaat zien met je dagkaart is er niet meer bij. Tenminste wanneer je voor 11.00 nog een film moet halen.
Het Festival is ongekend populair en daar moeten we niet over morren. Het beste aan het festival blijft toch elkaar elk jaar weer te ontmoeten, er samen te eten te drinken te feesten en samen de ontberingen van onverteerbare artfilms te doorstaan.
LePaulski, krijgt Soderbergh de juryprijs?