Uit: 2000, USA
Regie: Lasse Hallström
Met: Johnny Depp, Juliette Binoche, Judy Dench, Lena Olin, Peter Stormare
Julliette Binoche is de spil van dit zoete feel-good drama. Samen met haar dochtertje begint ze met veel mystiek een chocolaterie in een door het huis van God gedomineerd Frans dorpje aan het begin van de jaren zestig. Als nieuwkomer wordt ze met argwaan begroet. Dat slaat om in een dik aangezette afkeer wanneer men er achter komt ze bepaald niet van plan is om op zondag in de kerk te gaan zitten. Toch weet ze vriendschappen te sluiten, al is het met een groepje outcasts. En gaat ze de strijd aan met de burgermeester die er alles aan doet om haar uit zijn godvrezende gemeente te verjagen. Halverwege komt dan ook nog Johnny Depp op de proppen als flierefluitende zigeuner hippie met een Iers accent om op welkome wijze het plot open te breken.
Klinkt niet eens zo verkeerd, ware het niet dat het regisseur Lasse Hallström (die ooit het oersympathieke ‘What’s eating Gilbert Grape’ maakte) het naliet om de personages de geloofwaardigheid mee te geven die nodig is om de kijker er mee te laten identificeren. Binoche glimlacht zich de kramp in de kaken, zo vriendelijk als ze is naar ieder die haar winkeltje durft te betreden. In haar pogingen een oprechte vrijgevochten vrouw neer te zetten, leek het of we naar Jennifer Saunders zitten te kijken die Jane Seymour te kakken zet als ‘Dr. Quimn medicin woman’. Dat onze dorpsbewoners zich daarbij van het van ‘allo ‘allo Frans-Engels bedienen (de film werd helaas niet Frans gesproken) helpt dan ook niet veel meer. De emotionele verwikkelingen en het acteerwerk is met andere woorden net zo vet als de choco die Binoche haar gasten schenkt. Voeg daarbij een plot zo voorspelbaar als een vluchtpoging van twee Engelse piloten uit René’s café, een komische timing zo scherp als de muzikale timing van madame Edith en je hebt een draak van een film. Jammer want gezien de reputatie van acteurs en regisseur had hier echt wat meer in gezeten.
LePaulski
Chocolat is een verhaal over Europa, voor Amerikanen die daar nog nooit zijn geweest. Ze stellen zich het eeuwenoude continent voor als een sprookjesachtige plek met schilderachtige huisjes. Waar de tijd is stil blijven staan en waar nog ouderwets naar de kerk wordt gegaan, alwaar de burgermeester op de eerste rij plaats mag nemen. Alle inwoners praten een bizar soort eurotaaltje, maar als je echt goed luistert kun je er toch de engelse taal in herkennen.
In deze fabel over magie en zoetigheid wordt een fors aantal karikaturen neergezet, die met elkaar botsen op een manier die na een paar minuten al wel duidelijk is. En dan is er na twee uur eindelijk het obligate happy end. De gemakzuchtige veroordeling van het katholicisme (voorgesteld als enkele machteloze en onzinnige rituelen) en het gepreek voor meer verdraagzaamheid (makkelijk als het om zigeuner Johnny Depp gaat) hadden beduidend scherper en subtieler gekund. Van deze Amerikaanse Europudding kan ik geen chocola(t) maken.
Kameraden,
Is het misschien een idee voor Edgar en Frank om zich af te scheiden van de internationale voetbalbond FIFA door een aparte voetbalcompetitie te starten. Dan kan wellicht een Nandrolon bevattend voedingsproduct (Brinta, als ik Dutch finest mag geloven) als hoofdsponsor optreden. En zo langzamerhand zijn er ook al wel twee elftallen aan spelers door de mand gevallen. Genoeg voor een pittig potje voetbal! Ze moeten het gewoon een beetje positief zien.
VW, laat hier je urinestaal achter svp