In het Hong Kong van 1962 komen twee echtparen naast elkaar te wonen in hetzelfde appartementencomplex.. De twee huwelijken zijn verre van perfect. De camera dwingt ons van het ene huwelijk de redacteur Tony Leung van een lokale krant en van de andere de secretaresse Maggie Cheung in ogenschouw te nemen. De twee ongelukkige echtgenotes raken steeds meer tot elkaar aangetrokken.
Wat opvalt zijn het camerawerk met zijn bijzonder kadrering. Er wordt veel binnen geschoten en we krijgen fraai uitgelichte doorkijkjes, waar een bijzondere intimiteit van uitgaat. De shots zijn altijd rustig en uitgebalanceerd. Er is een rokerige sfeer, waarbij de pakjes (met hoge kraag) van Maggie Cheung er uit springen. Verder is ook de keuze om niet naar de twee overgebleven echtgenotes te kijken bijzonder. Deze blijven totaal uit beeld, terwijl ook zij een relatie zijn gestart.
Uiteindelijk is In the Mood for Love een frustrerende ervaring. In de film wordt op subtiele wijze een sfeer gecreerd die schreeuwt om het aanvangen van een heftige liefde. Het eindeloze wachten en uitstellen van de liefdesverklaring begint op de zenuwen te werken, net als de voortdurende herhaling van het muzikale thema. Veel van de euvels die ook aanwezig zijn in Chungking Express van dezelfde regisseur. Als er tegen het einde ook nog oude journaalbeelden langsflitsen van een bezoek van Charles de Gaulle aan Cambodja is deze kijker de weg een beetje kwijt.
VW
Wanneer je denkt dat je weer eens toe bent aan het filmhuis maar geen zin hebt in een stoffig, bekakt kostuumdrama dan is een film van Wong Kar-Wai meestal een geschikte keus. Maar in tegenstelling tot Chungking Express en Fallen Angels speelt zijn nieuwste film wel degelijk in het verleden en is de losse cameravoering en montage vervangen door een statische, haast voyeuristische camera. De film speelt zich af in het Hongkong van de jaren zestig. In dit grote-stads-drama zijn de eenzame hoofdpersonen gevangen in een wereld van kleine huurappartementen, passieloze huwelijken en het slavenbestaan op kantoor. Chow Mo-Wan (Tony Leung) and Su Li-zhen (Maggie Cheung) verhuizen op dezelfde dag naar hetzelfde appartementencomplex. Terwijl zijn vrouw en haar man een verhouding met elkaar beginnen, waar Mo-Wan en Li-Zhen op den duur achter komen, begint een onuitgesproken liefde tussen de laatste twee te broeien.
Wong Kar-Wai maakt het zijn hoofdpersonen weer niet gemakkelijk. Het duurt een eeuwigheid voor ze hun schuinsmarcherende echtgenoten durven te bedriegen. Hun symbolische gevangenenbestaan wordt handig verbeeld door het kantoorleven, de appartementen, de sociale controle van de verhuurders en zelfs door de stromende regen onder een afdakje. Gelukkig zitten ze samen gevangen en vinden ze elkaar na vele omwegen, terloopse blikken, formele afspraakjes en gedeelde noodle-soep. Maar aan een gelukkige liefde heeft de regisseur weinig boodschap en de twee worden weer uit elkaar gedreven. De film eindigt hierna, behoorlijk treurig, met een voor mij onbegrijpelijke (symbolische) scène van een eenzame Mo-Wan op een tempelcomplex in Cambodja.
Natuurlijk is dit een stijlvolle film opgesierd met een melancholische score en mooi ingetogen acteerwerk. Het is moeilijk je ogen af te houden van Maggie Cheung wanneer zij, vanachter gefilmd in slow motion, gekleed in naadkousen en prachtig gekleurde jurkjes nonchalant door de straatjes slentert. Mooi zijn ook de momenten waarin de twee zwijgend of pratend over ditjes en datjes dicht bij elkaar zijn zonder dat ze elkaar durven te benaderen. De vele scènes binnenskamers zijn vaak vanaf een gang of door middel van een spiegel geschoten. Niet alleen noodzakelijk omdat de ruimtes gewoon te klein zijn voor een cast en een camerateam maar het benadrukt ook nog eens de benauwende wereld en de afstand die er desondanks is. De kijker moet voor zich zelf uitmaken of hij behoort tot degenen die de film saai en pretentieus geneuzel vinden of de groep die het een subliem liefdesdrama vindt. Zelf werd ik wel getroffen door de ingehouden stemmige sfeer maar kan weer eens niet kiezen tussen twee uitersten.
Kritische lezers,
Het is wellicht interessant om te
weten dat VW LePaulski bij de
laatste Oscar-bash met 5/9 tegen 4/9
versloeg. Maar leuker is het om de
ingezonden mail van deze week te
plaatsen. Onderstaande werd onlangs
op onze redactie ontvangen. Dit is
slechts een deel van het bericht,
het geheel is (inclusief grafieken
en diagrammen) te lezen op onze site
en in het mei-nummer van
‘Science’.
Dr Zegers het woord is aan u,
Geachte heren film critici,
In het kader van de bijna 50ste vwlepaulski film heb ik een
kleine statistiek gemaakt. Uw kritische lezer houdt nauwkeurig
uw publicaties in de gaten... Zie analyse pagina
VW stem gedrag is bijna prachtig gaussisch met een gemiddeld van
2.4 en een sigma van 0.6 punten. We kunnen dus haast wel een
random number generator de score laten verrichten. Voor
LePaulski is er een vrij duidelijke afkeer voor scores 1.5 en
2.0. We moeten dus aannemen dat de score schaal niet helemaal
lineair verloopt met de daadwerkelijke kwaliteit van de film. Er
is sprake van een soort stapfunctie die wellicht sterk
samenhangt met de hoeveelheid genuttigde alcohol voor, na en
tijdens de film.
…het verschil tussen vw en lepaulski… Aangezien de
gemiddelde deviate wel heel dicht bij nul ligt, moeten we dus
concluderen dat de hoeveel genuttigde alcohol(voor, tijdens en
na de film) voor VW ongeveer net zo hoog moet zijn geweest als
dat van LePaulski. Verbazingwekkend is de onwil om het precies
eens te zijn; liever een half puntje verschil dan geen verschil
… Verder moeten we opmerken dat VW vaker een hoge waarde
geeft en Lepaulski een erg lage, dan de omgekeerde situatie. De
gemiddelde score (van VW en LePaulski samen) bedraagt 2.5 met
een sigma van 0.5. Lekker gemiddeld.
…
Hoogachtend,
Uw kritische lezer,
Dr. Ir. R.G.T. Zegers