Waarschijnlijk hebben jullie al wel wat gehoord over deze film. Een parodie op de Star Trek serie. En ook meteen je bedenkingen gehad over de kwaliteit van deze film. Toegegeven, niet iedereen loopt warm voor de bordkartonnen decors, karakters en dito scripts van de originele serie (sommigen zullen ook een seconde moeten nadenken over wat ook alweer het verschil met Star Wars was). Ook kan ik me voorstellen dat je bij het lezen van het woordje 'parodie' een geeuw niet kan onderdrukken. De hoogtijdagen van 'de parodie' liggen reeds ver achter ons. De heren Zucker, Abrahams en Zucker waren nog jong en Mel Brooks maakte nog leuke films. Wie verstaat nog de kunst van het spelen met de clichés en het op hoog tempo produceren van absurde grappen? De grote stroom met overgewaardeerde horror parodieën, aangezwengeld door Scream, baart mij dan ook grote zorgen. Maar Galaxy Quest is hierop een heerlijke uitzondering die de regel bevestigt. Deze film is meer dan de moeite waard. Niet alleen voor Trekkies maar voor iedereen die ooit een tv-serie heeft gevolgd.
Deze met een sterke cast bezette film (Sigourney Weaver, Alan Rickman, Tim Allen en Tony Shalhoub) begint door het tonen van de treurige leventjes van een stel uitgerangeerde acteurs van de tv-serie Galaxy Quest. Te oud om nog te schitteren op tv, teren ze op oude successen door te schnabbelen opbeurzen. Allemaal kampen ze met hun persoonlijke, vrij realistisch neergezette, problemen: drank, depressie, onderlinge haat en nijd en ontkenning. Dit leidt tot hilarische scènes op één van de vele beurzen waarde fans hun oude helden vereren. Niet alleen de nerderige fans maar ook de inhalige (en mislukte) acteurs worden te kijk gezet. Totdat de commander (Allen) uit de serie wordt benaderd door echte aliens die zijn hulp vragen in de strijd om het voort bestaan van hun ras. Aanvankelijk heeft hij niet door dat hij met echte ET's te maken heeft maar eenmaal op een echt ruimteschip raakt hij weer enthousiast voor zijn rol en weet zijn crew over te halen mee te gaan op avontuur. Al snel komen ze er achter dat dat heel wat minder vrijblijvend en veel waanzinniger is dan hun oude vertrouwde tv-serie.
Nu ben ik zelf een behoorlijk fan van de originele, sixties Star Trek serie. Mr. (alleen te verwarren met 'dr.' door onwelwillende personen) Spock, captain James T. Kirk en Scotty laten, als iconen in het SF genre, alle Han Solo's en Luke Skywalkers ver achter zich. En het camp-gehalte maakt het er allemaal nog vermakelijker op. Een Trekkie waardeert deze film dan ook gewoon een dikke 3 ½ ster. Dankzij geweldig veel, zeer leuke grappen en verwijzingen naar de serie. Maar ook wanneer je broertje dood hebt aan ST, blijft de film behoorlijk vermakelijk. Met een schat aan leuke grappen die ik niet ga beschrijven omdat ze op papier niet goed genoeg overkomen. Galaxy Quest is een ijzersterke parodie en ik heb niet meer zo vaak gelachen om een film in de bioscoop sinds The Naked Gun. Wel jammer is dat de film soms tussen de grappen door een beetje stilvalt. Gelukkig geven de acteurs hun rollen genoeg body en zijn de vrij originele special effects gemaakt met een groot budget. Never give up, never surrender!
LePaulski
Het science-fiction genre is vrij makkelijk te persifleren. De bordkartonnen decors, het technische jargon en de protserige kostuums lenen zich goed voor gemakkelijke grappen. Maar wellicht helpt ook het totale gebrek aan humor in het genre zelf een handje. In de toekomst valt er weinig te lachen, zo lijkt. Kijk maar naar klassiekers als 2001, Alien en Star Wars. Er zijn een handvol goede sci-fi persiflages zoals Dark Star en Spaceballs en sketches uit programma's als Saturday Night Live.
Een bijzonder geslaagde uitzending van die laatste show mocht als gast William Shatner verwelkomen. Voor de niet ingewijden dit is Captain James Tiberius Kirk uit Star Trek. Shatner speelt hier in een sketch zichzelf opeen Star Trek conventie (waar fans bij elkaar komen om de acteurs uit hun favoriete serie te ontmoeten en geld uit te geven aan allerlei snuisterijen) waarbij hij alle fans een keiharde veeg uit de pan meegeeft door hun overdreven aandacht voor de TV serie te ridiculiseren ("Get out of your mother's basements and get a life!"). De fans blijven verbijsterd achter totdat Shatner door de organisator van de conventie wordt gewezen op zijn contractuele verplichtingen en hij zijn woorden inslikt onder luid gejuichvan de fans. De scene is uniek omdat het niet alleen grappig is, maar ook triest. Shatner heeft tot op bejaarde leeftijd Kirk gespeeld in de talloze films die er na de TV serie nog zijn gemaakt. Ook hij heeft serieuze rollen gespeeld, maar zal uiteindelijk alleen nog handtekeningen uitdelen op basis van die ene, onzinnige rol als kapitein van een ruimteschip.
Galaxy Quest maakt gebruik van dit uitgangspunt. De acteurs van een science fiction serie mogen op een conventie opdraven en liggen in de clinch met elkaar en de fans. De frustratie druipt ervan af. Tim Allen krijgt na een avondje zwaar doorzuipen bezoek van buitenaardse wezens die hij aanziet voor verklede fans die hem op een conventie willen hebben. Uiteindelijk belandt de hele crew van de TV serie in de ruimte en mogen ze hun rollen in het echte leven uitvoeren. Het geheel is grappig op een bijzonder melige manieren vooral goed te verteren voor mensen die te veel onbenullige TV hebben gekeken. Vermakelijk, maar niet half zo grappig als het optreden van Shatner bij Saturday Night Live.
Welkom terug filmvrienden,
Na een welverdiende vakantie zijn VW en
LePaulski meteen weer met goede moed op het
nieuwe filmaanbod in Utrecht gedoken. Om dat
heuglijke feit te vieren openen we meteen met een
spetterend dubbelnummer. Het gaat om Galaxy
Questen High Fidelity. Met name de laatste film is
er eentje met een hoog VW-LePaulski gehalte.
Hoofdpersoon Rob deelt enkele van zijn neuroses
met uw dynamische duo. We hebben nogal veel te
melden dus zonder verder oponthoud wil ik aan
uw voorstellen:
VW, je mag weer: