Uit: 1999, België
Regie: Benoît Mariage
Met: Benoît Poelvoorde, Morgane Simon, Bouli Lanners, Dominique Baeyens, Philippe Grand'Henry, Jean-François Devigne
Waalse cinema staat al een aantal jaar garant voor een stroom bloedeerlijke, tragikomische, intrieste films waarin de dramatiek van alledag centraal staat. Het lijkt een genre op zich geworden, Maaslandse Kleinleed Film of zo. La vie de Jesus was daar ook al zo'n voorbeeld van al speelde dat in Noord-Frankrijk. Maar ook La Promesse of de nieuwe Rosetta. We waren dan ook niet zomaar overstag wat betreft onze filmkeuze van de week. Maar na rijp beraad toch gekozen voor de film die omschreven wordt als "...een film die dan weer tragisch is dan weer komisch. Eén lange Belgenmop." Tragikomisch, een lach en een traan.
Als er een filmgenre bestaat waartegen ik de laatste tijd een ontstellende argwaan heb gekweekt dan is het de Tragikomische. Wanneer de zaal gretig voor de gemakkelijke en ontspannende lach kiest, bijt ik mijn kiezen op elkaar. Waarom moet een prachtige dramatische lading altijd toch weer weggelachen worden? Waarom dat accent toch weer op die grap? It's all in the eye of the beholder. Maar ik vind zwarte humor toch een beetje een zwakte bod aan het worden in de race om de populariteitsprijs.
Natuurlijk is het prettig om, kort nadat de lichten zijn uitgegaan, weer oog in oog te zitten met onze grote vriend Benoit Poelvoorde (held uit Cést arrive...) die de vader speelt van een gezinnetje met een zoon en dochter. Ze leven op de rand van de sociale onderklasse want papa moet zijn geld verdienen met het maken van persfoto's van ongelukken. Om de situatie te benadrukken woont het stel in een troosteloze wijk van Charleroi tussen de staalfabrieken aan de Maas. Desondanks krijgt de plek iets erg stijlvols dankzij de zwart/wit film (je wilt niet weten hoe ziek het er in kleur uit ziet, geloof me).
Maar goed, Benoit dus. De rol waarmee hij bekend werd, doet hij nog eens dunnetjes over en met verve. Maar dit is aan de andere kant ook weer jammer. Hij speelt namelijk weer een man die absoluut niet in staat is met wie dan ook te com-mu-ni-ce-ren, wat de hele interactie met de andere acteurs weghaalt. In zijn tamelijk grootse spel blaast hij zijn karakter op waardoor er minder ruimte is voor de rest. Ook vind er een tamelijk abrupte karakter-ontwikkeling plaats die bij mij niet helemaal goed viel. Dit neemt niet weg dat alle geportreteerde Walen erg treffend zijn neergezet (Poelvoorde incluis).
Maar ik vond het vooral een schitterende film door de beeldende kracht van regisseur Benoit Mariage. Het enigszins vreemde maar simpele verhaal wordt op veel plekken geaccentueerd door eenvoudige maar evenzogoed geniale shots. Mariage laat de camera gewoon eens lekker inzoomen op een pan waarin pop-corn gemaakt wordt of staat vooraan wanneer bij een duivenrace de duiven uit de manden worden gelaten. Wat ik bij voorbeeld ook erg leuk vond was dat Poelvoorde, net nadat hij in de film een stukje van zijn menselijke kant heeft laten zien, ook voor het eerst als fotograaf een prachtig protret maakt van een boer en zijn vrouw in hun weiland. Ook weet Mariage heel lichtjes surrealistische beelden in te breien waardoor het erg lekker kijken is. Jammer dat de muziek slechts af en toe gebruikt wordt.
Direct na het het vallen van het gordijn waren mijn ogen zo verwend dat ik van mening was weer eens flink wat sterren op te moeten hoesten. Maar met al die mooie beelden en het lekker rechtlijnige verhaal mis je toch wel een beetje dubbelzinnigheid of een lekker doorrafelt plot. En is de term feel-good (wat niet negatief hoeft te zijn) ook niet ver van mijn gedachten.
Ik zal jullie een geheim verklappen. VW mag altijd als eerste zijn stukje aanleveren. Aan de ene kant is dat lullig; zo loop ik het risico dat er al redelijk wat gras voor mijn voeten is weggemaaid. Aan de andere kant kan ik mijn stukjes dan ook lekker kort houden.
Waarom zou iemand het wereldrecord deuropenen willen verbeteren? Bij iedereen die weleens het Guiness Book of Records heeft ingezien moet zo'n vraag wel naar boven zijn gekomen. Ik dacht altijd dat het voor de (eeuwige) roem was, maar hier blijkt de ware reden meer financieel en praktisch van aard. Een verbetering van een record tijdens een jaarlijkse kermis te Charleroi levert een bescheiden autootje op. Voorts liggen andere records, zoals daar zijn het olijfpitten spugen, veel te scherp (zo'n goede 15 meter).
Genoeg reden voor vader Benoit Poelvoorde om zijn zoon aan het werk te zetten. Met hulp van een persoonlijke trainer wordt er toegeleefd naar de 24 uur waarin de jongen meer dan 41.000 keer de deur moet openen. Ik hoef nauwelijks te vertellen dat dit allemaal op een verschrikkelijke wijze mislukt. Toch straalt de film een soort optimisme en hoop uit die bemoedigend zijn. Zelfs in Charleroi is nog niet alles verloren. Zo gaan we de nieuwe eeuw (waar specifiek aan gerefereerd wordt zodat het geheel vreemd genoeg erg tijdsgebonden wordt) toch nog hoopvol in. Er wordt hier verteld zonder overbodige verhaallijnen en sentimentaliteiten.
Wars van elke trend (zoals daar zijn sociaal realisme, dogma) is dit een mooie en eerlijke film. Tenslotte is er nog het acteerwerk. De hele cast is uitstekend, maar vooral Benoit Poelvoorde valt weer erg op. Hij toont zich hier de ware Robert de Niro van de Benelux. Het is een genoegen de man aan het werk te zien. En hoewel hij veel gebruik maakt van maniertjes heb ik sterk het gevoel dat Bobby de rol precies hetzelfde zou invullen. Met die gedachte lijken de kansen voor een Hollywood remake (braak) niet eens ondenkbaar.
Het nulnummer is nog maar net verteerd (en verwekt) of de volgende editie ligt al weer klaar.
Hier zien jullie dan daadwerkelijk het eerste nummer van de VWLePaulski nieuwsbrief. De
twee razende reporters trokken in de Hoog Chagrijne stad ditmaal wederom naar filmtempel 't
Hoogt, alwaar donderdag 16 december jl om 21.45 uur Les Convoyeurs Attendent werd
geconsumeerd. VW en LePaulski hadden vooraf nog een interessante discussie over een van de
meest over het hoofd geziene aspecten bij het filmbeoordelen: Hoe is de state of mind van de
recensent? Daar lees je nou nooit eens iets over. For Your Eyes Only is daar niet de beroerdste
in en gaat dit taboe natuurlijk keihard doorbreken. We meten de state of mind af aan de
hoeveelheid psychedelica, nicotine, caffeine en most importantly alcohol. Deze keer viel het
allemaal heel erg mee. Bescheiden nicotine (excl. VW), caffeine en alcohol consumptie.
Trouwens wel goed om te vermelden dat VW al een tijdje een natural High te pakken heeft
vanwege toetreding tot working class. Het belangrijkste nieuws is dat we vanaf volgende week
onze stukjes meteen op het net gaan plaatsen (met grote dank aan wizard Remco-san). Voor
een voorproefje probeer: www.kvi.nl/disk$1/zegers/cvg/VWLePaulski.html
Ik zou zeggen VW trap maar af: