Uit: 2004, USA
Regie: Sam Raimi (Spider-Man)
Met: Tobey Maguire, Kirsten Dunst, James Franco, Alfred Molina, Rosemary Harris, J.K. Simmons, Daniel Gillies, Dylan Baker, Willem Dafoe, Ted Raimi, Bruce Campbell
Synopsis: Peter Parker (Tobey Maguire) probeert een zelfstandig leven op te bouwen werkend voor de krant als fotograaf en als bezorger voor een Pizzajoint. Maar zijn alterego dwingt hem continu achter de sirenes aan te slingeren waardoor ook zijn studie in het gedrang komt. Ondertussen mag Mary Jane Watson (Kirsten Dunst) niets van zijn liefde weten en heeft de sympathieke Dr. Octavius (Alfred Molina) wel heel mysterieuze plannen voor een nieuwe energiebron.
We zijn bij deel twee aanbeland van deze serie en Spider-Man is er een stuk leuker en spannender op geworden. De moderne actiefilm kan niet zonder CGI en dat geldt voor Spider-Man misschien wel meer dan de rest. Hoewel de stadsvluchten van Spidey in deel een al in orde waren, ziet het er dit keer echt fantastisch uit. Je weet dat je bedrogen wordt maar die paar seconden dat we meeslingeren voelen bijna echt. In deel twee wordt er nog iets creatiever met de spinnenkunsten van de held omgesprongen. Hij katapulteert, surft achter auto's, spint vangnetten en wordt maximaal opgerekt bij het redden van een metro maar bovenal voel je de vrolijke adrenaline wanneer Spidey wegslingert na een kus van Mary Jane. In dat licht is het leuk (voor de historici onder jullie) om die stokoude (1978) Superman film er eens bij te pakken. Op de erg aardige special edition DVD wordt uit de doeken gedaan hoe 'geavanceerd' de methoden waren om Superman te laten vliegen. De bluescreen opnamen doen amateuristisch aan vergeleken met de huidige technieken. Dat neemt niet weg dat Superman een prachtige film blijft waar Spider-Man nog maar moet bewijzen dat het de tand des tijds net zo glorieus doorstaat.
Waar dit deel echt wint op zijn voorganger is met de schurk-van-dienst. De harde lijnen van Willem Dafoe's Green Goblin en rommelige gevechtscènes hebben plaatsgemaakt voor de sympathieke Doctor Octavius en zijn monstrueuze verschijning als Doc Ock. Acteur Alfred Molina weet een mooie balans te houden tussen de ingetogen en ambitieuze Otto Octavius en de getergde cyborg Doc Ock zonder zijn personage onnodig op te blazen in de actiescènes. Tussen de bijrollen weet J.K. Simmons nog meer dan in het eerste deel de show te stelen als hoofdredacteur J. Jonah Jameson. Maar de meeste personages blijven nog te veel behang. Zeker Mary Jane zou wat meer diepgang mogen krijgen dan de eeuwige onbereikbare schone die ze nu dreigt te worden.
De sfeer van de film deint tussen vervelend melodrama, droog melancholische humor en onvervalste heldenmoed. Melodrama wanneer tante May weer eens op de proppen komt met een buurjongetje dat Spider-Man wil worden als-ie-groot-is. Droge humor wordt opgevoerd bij Parker's pizza-bezorgavonturen maar ook met een slowmotion knikje naar Butch Cassidy and the Sundance Kid of wanneer hij door zijn rug gaat met een superheldenongelukje. Gelukkig is het meestal deze humor die alle heldenbravoure afwisselt wanneer Spider-Man naast een vijand met vier robotarmen ook een persoonlijke vertrouwenscrisis bestrijdt. De muziekscore van Danny Elfman is niet zo klassiek als bijvoorbeeld John Williams' thema voor Superman maar blijft toch behoorlijk overeind. De Superman en Batman series gingen na deel twee behoorlijk de mist in. Het verschil is dat in dit geval de originele regisseur ook deel drie zal regisseren. De vraag is of regisseur Raimi de serie interessant weet te houden nu alle kaarten gespeeld zijn. Peter Parker zal telkens worstelen met hetzelfde conflict tussen zijn 'Great Responsibilities' en zijn wens een gewoon leven te leiden met Mary Jane.
Een vreemde gewaarwording maakte zich van mij meester na afloop van Spider-Man 2. Had ik nou een goede film gezien of niet? Ik wist het gewoon niet. De buzz rond deze film was erg positief. Het zou een veel betere film zijn dan deel 1: een ultieme combinatie tussen actie en karakterstudie. Misschien was ik hierdoor wel met een veel te optimistisch gevoel in de bioscoopstoel gaan zitten, wachtend op zowel schitterend spektakel als meeslepend drama.
Maar het viel me toch allemaal ergens wat tegen. Maar waar lag dat aan? Word ik misschien toch te oud voor de avonturen van mijn favoriete webslinger? Ben ik eindelijk over de inmiddels vergeelde stapel Marvel comics heen gegroeid? Van alle comics die ik bezat was Spiderman mijn favoriet, juist vanwege die hele menselijke kant van hem. Peter Parker is een hele gewone, sympathieke, ietwat tragische wetenschapper, die als Spiderman met een combinatie van slimheid, snelheid, kracht en humor zijn tegenstanders te lijf gaat, terwijl zijn leven als Peter Parker een hopeloze puinhoop is.
En dit is nou precies wat Sam Raimi en het schrijversteam geprobeerd hebben over te brengen in dit tweede deel. Precies wat de Spidey-fans zouden willen zien. Maar waar ik dit gegeven in de comics zo goed uitgewerkt vind, laat het hier toch te wensen over. Want, op zijn verwikkelingen met MJ na, raken de problemen die Peter Parker in de film ondervindt mij niet zo erg. De mislukking van zijn baantje als pizzabezorger is meer comic relief dan drama, over zijn werk als freelance fotograaf bij de Daily Bugle krijg je te weinig te zien om echt betrokken te raken en ook zijn relaties met Harry Osborn en zijn oudtante May worden te weinig uitgewerkt om de kijker emotioneel te raken. Actie en komedie kun je op ieder moment in een film gooien, maar voor goed drama heb je tijd nodig om de karakters en hun onderlinge relatie vorm te geven en te laten ontwikkelen. Die tijd is er in Spider-Man 2 gewoonweg niet, want er moet (terecht) genoeg tijd overblijven voor actie.
Los daarvan weet Spider-Man 2 helaas ook niet te ontsnappen aan de verplichte dosis moralistisch gezever en sentimenteel gewauwel á la Hollywood. Een ernstig afhaakmoment beleefde ik bijvoorbeeld aan het eind van de scène met de metro wanneer hij door de passagiers op de been wordt gezet en ze vervolgens voor hem gaan staan om hem te beschermen tegen Doc Ock.
Waar Spider-Man 2 in uitblinkt is de actie en de humor. Doc Ock is fenomenaal met de computer tot leven gebracht en wordt daarbij ook nog eens sterk vertolkt door Alfred Molina. Spidey steekt daar toch een beetje flets tegen af met z'n iele lichaampje in dat strakke pakje, zeker als je het vergelijkt met de spierbundel zoals hij getekend is in de comics. Ook de grappen werken goed, met als hoogtepunt het getier van J.K. Simmons als J. Jonah Jameson, de baas van de Daily Bugle. Let ook op het geestige optreden van Bruce Campbell die ook dit keer van Raimi zijn vaste cameo krijgt (de zaalwacht van het theater die Peter Parker er niet in wil laten).
Spider-Man 2 is als actie-komedie dus erg goed gelukt, maar schiet als drama gewoon te kort. Hierdoor zijn de praatscènes weinig interessant en geven ze nauwelijks meerwaarde aan de film. Het was beter geweest om òf alleen maar voor de actie te gaan, òf om de tijd te nemen om één enkel dramaelement uit het leven van Parker echt goed uit te diepen. Nu loopt het drama de humor en de actie alleen maar in de weg. Hopelijk hebben ze die les begrepen voor Spider-Man 3.
Beste vakantiegangers en thuisblijvers,
Ook VW en ik waren even met zomerreces, maar zijn inmiddels weer teruggekeerd om een spiksplinternieuw seizoen af te trappen met dé zomerkraker van 2004: Spider-Man 2. Bollers geeft in het gastenboek al een mooie aanzet voor deze review, en ik ben blij dat er meer oude Marvel en Spidey-fans rondlopen op deze aarde.
VW, slinger eens een eind weg.