Uit: 2003, USA
Regie: Anthony Minghella
Met: Jude Law, Nicole Kidman, Renée Zellweger, Eileen Atkins, Brendan Gleeson, Philip Seymour Hoffman, Natalie Portman, Giovanni Ribisi, Donald Sutherland
Synopsis: Vlak voordat Inman (Jude Law) tijdens de Amerikaanse burgeroorlog als zuidelijke soldaat naar het front vertrekt, bloeit er een liefde op tussen hem en Ada Monroe (Nicole Kidman). Wanneer Inman ernstig gewond raakt, besluit hij uit het ziekenhuis te ontsnappen en te deserteren uit het leger om terug te keren naar Ada. Ondertussen moet Ada als alleenstaande vrouw al het mogelijke doen om zich te handhaven in de gemeenschap op Cold Mountain. Ze krijgt daarbij plotseling de hulp van Ruby (Renée Zellweger) die bij haar intrekt.
Onder de Oscarswinnaars van dit jaar was er een opvallende naam: Renée Zellweger. Ondanks het feit dat ik door Jerry Maguire een beetje een zwak voor haar heb gekregen zou ik Zellweger nimmer-nooit hebben getipt voor een Oscar. En ik kan ook alvast verklappen dat ik haar nimmer-nooit de Oscar had gegeven voor haar optreden in Cold Mountain.
Cold Mountain begint met een oorlogscène waarin een zeer bloedige slachtpartij tussen de strijdende partijen in alle wreedheid wordt getoond en dit is zeker niet het enige wrede moment in de film. Gedurende de hele film zijn er executies, martelingen, en momenten van sadisme. Op zich 'leuke' scènes die goed werken, maar het blijft duidelijk wat hiervan de functie is of wat hiermee gezegd wil worden: sommige mensen zijn slecht anderen goed, oorlog is wreed, het leven is hard, het zou allemaal kunnen, maar de kijker krijgt geen duidelijke boodschap mee. De 'bad guys' zijn alleen maar slecht en de goeien zijn overduidelijk goed; er is weinig ruimte voor grijs gebied.
Dan komt het moment waarop Renée ten tonele verschijnt, overigens opvallend laat in de film. Het is alsof je ineens in een voorstelling van een volkstheatergroep bent beland. Met een enorm overdreven accent en een flink portie overacting komt ze de film instormen hetgeen mij een flinke lachstuip bezorgde. Vervolgens wordt de in potentie zeer interessante psychologische ontwikkeling tussen de twee vrouwen (Kidman en Zellweger) nauwelijks uitgewerkt, hetgeen ook zeer lastig is bij zulk onsubtiel acteerwerk.
Het poppenkastgevoel wordt nog verder versterkt door de verschillende bekende Hollywood-gezichten die gaande de veel te lange speelduur tevoorschijn poppen en weer wegduiken. Hee, daar heb je Natalie Portman die een paar scènes meedoet, en daar is Donald Sutherland, en dat is Giovanni Ribisi, en Philip Seymour Hoffman, en weg zijn ze weer. Op die manier krijg je bij deze karakters in de film eerder het gevoel van platte typetjes, die even hun kunstje mogen vertonen en dan weer weg mogen. Tel hierbij op de niet al te indringende acteerprestaties van de hoofdcast, en het resultaat is dat het je werkelijke koud laat wat er met de verschillende personages op die berg gebeurt.
Ook zitten er wat storende ongeloofwaardige momenten in de film: een 'wilde' duif die zomaar even op Jude Law's hand gaat zitten, 'wilde' kraaien die niet wegvliegen als Zellweger ze met een wilde beweging bijna raakt, pianospel van Kidman dat niet klopt met de muziek, en een vrouw die een paar maanden daarvoor vreselijk is gemarteld en haar man en kinderen voor haar ogen geëxecuteerd heeft zien worden, danst later met een milde glimlach de horlepiep.
De plaatjes die je tijdens Cold Mountain voorgeschoteld krijgt zijn wél erg de moeite waard, maar dat is dan ook zo'n beetje het enige positieve wat ik kan melden. Cold Mountain deed me denken aan The English Patient (waar dezelfde regisseur Minghella een Oscar mee won): veel te langzaam en compleet oninteressant over-de-top drama dat schijnbaar niet aan mij besteed is.
