Uit: 2003, USA
Regie: Thomas McCarthy
Met: Peter Dinklage, Patricia Clarkson, Bobby Cannavale
Synopsis: Dwerg komt in klein gat and maakt nieuwe vrienden.
Soms ga je naar de film, brengt er 2 uurtjes door, en weet daarna eigenlijk niet wat er nu gebeurd is tijdens die 2 uur. Nog verontrustender is als je je desondanks prima vermaakt tijdens die 2 uur maar dat de bioscoop zaal tegelijkertijd helemaal leeg is. Er moet toch wel iets helemaal mis met je zijn als je zo gek bent dat je twee kostbare uren van je bestaan besteedt aan een bezigheid waar de rest van de samenleving geen behoefte aan heeft en dat dan nog leuk vind ook. Gelukkig overkwam deze historische gebeurtenis RB en ondergetekende in the Neighborhood Cinema Group bioscoop in de Eastwood Mall in East Lansing, en het feit dat twee "gezonde" Hollandse jongens een prive voorstelling krijgen in Smalltown USA en aangezien je zeker niet al te paniekerig hoeft te zijn over het feit dat je anders bent dan Mister Average USA is dit dus een enorme plus. Ongeacht de film, de eerste ster is binnen! Maar goed, waar komen de andere twee sterren vandaan die ik Station Agent ga geven?
Na de wijze lessen van de Masters in Trade, VW en LePaulski moet ik hier toch een grondige analyse over kunnen geven, maar helaas zou ik het VWLePaulski examen gigantisch falen want ik kom niet heel veel verder dat Station Agent gewoon een heel sympathiek filmpje met een flinke dosis ironische humor, complete characters, kleine verhaallijntjes die mooi op elkaar aansluiten en (godzijdank) niet al te emotioneel drama is. Godzijdank weet RB er meer van te bakken (zie beneden), maar soms moet zelfs de meest verstokte filmfan gewoon toegeven dat de schoonheid van een film niet in analytische termen weer te geven is. Dat VW en LePaulski er toch altijd weer wat van maken, moet toegeschreven worden aan een hoge mate van kennis op filmgebied. Het stelt desalniettemin gerust dat ook zij af en toe niet meer weten wat er in de bios is gebeurd, want ik heb nog steeds geen goede verklaring gehoord hoe het cinematisch dieptepunt van de afgelopen jaren (Three Kings) van beiden ***½ heeft gekregen.
Met veel plezier lees ik al sinds de begindagen van VWLePaulskis hun met overgave geschreven recensies. Hun eigen stijl en persoonlijke aanpak zijn ongeevenaard in de filmrecensiewereld. Het enige dat me nog wel eens teleurstelt is hun zeer gebrekkige filmkennis. Ik heb getracht in onderstaande recensie te laten zien hoe dat eigenlijk zou moeten, zonder gebruik van IMDB uiteraard.
Eens in de paar jaar kruist een Indie meesterwerkje je pad, dat je in een klap alle door Hollywood geproduceerde platvoerse spektakelfilms doet vergeten. The Station Agent is zo'n meesterwerkje. Thomas McCarthy maakt met deze film zijn regiedebuut. McCarthy kennen we uiteraard wel als acteur, met kleine rollen in de klassiekers als Crossing the Bridge, Certain Guys en de onvergetelijke The Guru. Het verhaal draait om een eenzame dwerg Fin, gespeeld door Peter Dinklage. Deze acteur, met zijn 151 cm gedoemd om eeuwig De dwerg te spelen, was eerder onder andere te zien in Living in Oblivion, een aardige film over film met Steve Buscemi in de hoofdrol. Fin is een dwerg, die zich heeft neergelegd bij zijn lot als outsider, een lot dat door zijn niet te missen fysieke eigenschappen onontkoombaar lijkt. Hij erft een oud trein station, dat door zijn vervallen staat en afgelegen ligging, goed past bij zijn eenzame bestaan. Hij loopt dagelijks over de niet meer in gebruik zijnde spoorrails, schijnbaar doelloos zonder en zonder een ander mens tegen te komen.
Dit verandert als hij ongevraagd in kontakt komt met twee andere eenzame zielen, een praatgrage hotdog verkoper Joe (Bobby Cannavale) en een grievende moeder Olivia, gespeeld door de overbekende Indie actrice Patricia Clarkson. Clarkson begon haar carriere overigens in redelijke kaskrakers als The Untouchables en The Dead Pool, maar wist later prachtige rollen neer te zetten in films als The Pledge, met Jack Nicholson, en het vergeten Playing by Heart. Waar Fin duidelijk misantropische trekken heeft, hunkeren de twee andere personen naar aandacht en troost. Fin wordt min of meer gedwongen een relatie aan te gaan met deze eenzame lotgenoten, waarbij hij in het begin krampachtig probeert het kontakt zo sumier mogelijk te houden. Ongewild gaat hij echter gaandeweg een steeds belangrijkere rol spelen in de levens van Joe en Olivia. De schoonheid van deze film ligt hem niet alleen in de langzame opbouw van de relaties tussen deze drie mensen, maar ook in de subtiele warmte en positiviteit die van de film afstraalt.
Fin blijft tot nagenoeg het einde van de film een zekere kilheid behouden die prachtig contrasteert met de diepe hunkering naar menselijk contact van Joe en Olivia. Nergens overschrijdt Thomas McCarthy de grens van het sentimentele, hetgeen wordt geillustreerd door een scene, waarin ze gedrieen, uitkijkend over het water, zich zo op hun gemak voelen dat gesprekken niet meer nodig zijn. Het is tijdens deze stille minuten dat je eigen misantropische gedachten ongemerkt volledig verdwijnen en je al je medebezoekers wel zou willen omhelzen. Helaas waren LeZegers en ik, zoals hij boven al aangaf, de enige gekken die op een memorabele zondagavond in East-Lansing deze film bekeken. Voor de echte filmfans: halverwege de film herkenden LeZegers en ik ook nog de 11 jarige Raven Goodwin, die we allemaal eerder hadden kunnen zien in de Indie Lovely and Amazing.
RB, gooi die bom op het veld!